|
หัวข้อ: ตาลหว้ายืนหงอยคอยฝน (ดั่งข้าคอยคนรักข่มกล้ำฝืน) เริ่มหัวข้อโดย: สนอง เสาทอง ที่ 26 สิงหาคม, 2556, 11:47:54 AM ตาลหว้ายืนหงอยคอยฝน
(ดั่งข้าคอยคนรักข่มกล้ำฝืน) ระแหงทุ่งแห้งดาลเรื้อร้างฝน ดินสีหม่น, ดอกแดดแผดร้ายไล้ แล้งร้อนเหลือทุ่งดินทุกนาใด ร้อนแล้งร้ายร้างฝนประโลมดิน ร่มหว้าใบหยัดขืนขึงร่มใหญ่ สกุณาอุ่นอาศัยรวงรังถิ่น ลูกระย้าฝาดหวาน, อร่อยชิน อิ่มแล้วผิน ว่อนว่ายฟ้า, ร่ายรำ ตาลเดี่ยวยืนต้นเคียงหว้าใกล้ แผ่ปีกใบคู่หว้างามเนิ่นฉนำ ท้าแดดลมแยงฟ้าเสียดต้นลำ ทุ่งนาดินชุบค้ำเลี้ยงหว้าตาล ลมฝนเอยเลี่ยงหลบ ณ หนไหน หมางเฉยไยมิโปรยรวงสายผ่าน ตาลหว้าใหญ่ซึมหงอยด้วยคอยนาน ทุ่งเปลี่ยวมาน, รอฝนพร่าง-ฉ่ำชื้น ตาลต้นคู่หว้าใหญ่ยืนคอยฝน ดังข้าคอยคนรักข่มกลั้นฝืน ป่วยเหน็บเหงาร้าวรานทุกวันคืน ใจสะอื้น ชะเง้อคอย, ม่านแล้งลม รักข้าเอยเช่นตาลหว้า, คอยฝน จ่อมลึกภวังค์ เหงาหม่น-วิโยคห่ม เหลียวหาแลหายใจโศกซม เฝ้ากล้ำกลืน ฝืนข่ม, สะอื้นฤดีฯ จาก... สนอง เสาทอง, กวีนิพนธ์ อุ่นลมรัก พัดคืนหวน มาอุ่นใจ, กรุงเทพฯ, วิภาษา, 2554 |