|
หัวข้อ: ...มนุษย์ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 10 ธันวาคม, 2557, 05:50:07 AM (http://2.bp.blogspot.com/-DTAsV4eGIgI/UZx5oj7GoII/AAAAAAAAACE/ktiatYSh9H8/s1600/IMG_0496.JPG) ยื่นมือโบกโยกมายิ้มหน้าหวาน เสียงไชโยโห่ปานลานถล่ม ติดธงทิวริ้วขบวนน่าชวนชม ปูแพรพรมสีแสดเมตรแวดยาว มีเด็กน้อยคอยยอบมอบดอกไม้ มีผู้ใหญ่จับมืออื้ออึงฉาว มีผู้เฒ่าเกลากลอนอวยพรพราว มีรั้วราวเชือกชิดป้องปิดกัน ซุ้มศาลาร่มรีที่ต้อนรับ เด่นประดับหอมฟุ้งรุ้งสีสัน หลังขวาซ้ายรายล้อมน้อมกำนัล หัวเราะลั่นพูดจบหมั่นปรบมือ ลิ่วล้อลิงวิ่งลุกรอบพลุกพล่าน ชี้ต้องการสิ่งใดใครหาญหือ คำสั่งข้าอย่าเลี่ยงเพียงอออือ หากพานซื่อเบี้ยวนิดบิดกระเด็น ก็เดินดินกินอยากลงปากท้อง พอผุดผ่องใหญ่โตโก้เห็นเห็น พองคับโอ่งโย่งเกล้าเหิมเช้าเย็น คราลำเค็ญเล่นโกรธละโทษใคร ยื่นมือโบกโยกลาน้ำตาร่วง เปรียบผีป่วงแห่ห้อมล้อมขับไล่ กรูเกรี้ยวกราดฟาดฟันยันว่าไป ตัวตนใช่ใจทรามนาม...มนุษย์ เฮ้อ ว่ากันไปว่ากันมา มนุษย์ก็เช่นนี้แล รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ...มนุษย์ เริ่มหัวข้อโดย: Wirin ที่ 10 ธันวาคม, 2557, 08:08:29 AM :12: :12: อันมนุษย์ สุดลึก ที่นึกคิด จักเบือนบิด จิตขุ่น ให้ฉุนขาด กินตามน้ำ มากมาย หมายพิฆาต น่าอนาถ ชาติล่ม จมบาดาล อันมนุษย์ สุดล้ำ ทำทุกอย่าง กอบโกยสร้าง อิทธิพล ทนหน้าด้าน เหยียบหัวใคร ไม่สน อันธพาล มีในบ้าน เมืองนี้ ที่เห็นมา อันมนุษย์ สุดชั่ว ต้องมัวหม่น นี่แหละคน กลโกง โยงใยหา บทสรุป สุดท้าย หน่ายระอา ถูกตราหน้า จารึก ทำคึกนัก วิริน ๑๐/๑๒/๕๗ |