เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

บทกลอนไพเราะ => กลอนเศร้า => ข้อความที่เริ่มโดย: อโศกน้ำ ที่ 03 สิงหาคม, 2556, 08:36:24 PM



หัวข้อ: ~ไร้คอน~
เริ่มหัวข้อโดย: อโศกน้ำ ที่ 03 สิงหาคม, 2556, 08:36:24 PM
(http://upic.me/i/xi/7b28ed320c5cfacec1be82f61464f48e.jpg) (http://upic.me/show/46312342)

~ไร้คอน~

~เหมือนวิหค..ผกผินฝืนบินฝ่า
ปีกอ่อนล้าแรงหมดแล้วถดถอย
ถวิลสุดจุดหมายคือปลายดอย
แต่ปีกน้อยล้าเหลือ..ร่วงเถือดิน~

~ภัยคามคุก..รุกรานจากพรานป่า
หมายฉุดคร่าทับถมให้ลมสิ้น
ล้าราโรยโหยแห้งไร้แรงบิน
กาลแดดิ้นคล้อยใกล้..คงไม่นาน~

~แสนปวดปร่า..หาคอนหวังนอนพัก
ปีกเจ็บหนักย่ำแย่พิษแผลผลาญ
รอยห้ำหั่นมั่นหมายให้วายปราณ
ยากบินผ่านคืนล้า..ข้ามราตรี~

~เพียงพานพบ..ซบคอนพิงผ่อนร้าว
พักเรื่องราวด่างพร้อยอยากถอยหนี
เพื่อดูแลแผลร้ายให้หายดี
พร้อมล้นปรี่ห่วงหา..มิลาเลือน~

~ถลาล่วง..ร่วงพื้นเกินฝืนแล้ว
คงมิแคล้วลมดับลาลับเลื่อน
ฝากกลบฝังร่างร้าวด้วยดาวเดือน
เสมอเหมือนหอชาน..สุสานตาย~

~ห่อร่างเศร้า..ร้าวรานด้วยม่านฟ้า
ฝากน้ำตาไหลผ่านสู่ธารสาย
เจอสิงขรวอนล่มฝังถมกาย
สิ่งสุดท้าย..ขอไว้เมื่อไร้คอน.~

~อโศกน้ำ~


หัวข้อ: Re: ~ไร้คอน~
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 04 สิงหาคม, 2556, 01:08:37 AM



                                                ๐  เจ้าปีกน้อยซบดินในถิ่นพฤกษ์
                                               สื่อสำนึกทอดวางหวังพักผ่อน
                                               ประสบเหตุเภทภัยในทางจร
                                               เฝ้าโอยอ้อนคีรีฝังชีวิน

                                               ๐  สุดจะช่วยเยียวยารักษาแล้ว
                                               สายลมแผ่วพัดผ่านสู่ธารสินธุ์
                                               ฝากข่าวคราวร้าวลึกตรึกดวงจินต์
                                               ให้ยลยินสู่ฟ้าด้วยอาลัย

                                               ๐  โอ้อกหนอผู้อยู่หลัง ยังคอยเจ้า
                                               โอ้อกหนอรุมเร้าและหวั่นไหว
                                               โอ้อกหนอพรุ่งนี้จะเป็นไง
                                               โอ้อกหนอปวดใจในเรื่องราว

                                               ๐  ชีวิตเป็นเช่นหยดหยาดน้ำค้าง
                                               ที่หล่นพร่างพรูพรากจากห้วงหาว
                                               ระยับเพียงชั่วครู่มิอยู่ยาว
                                               พอถึงคราวระเหยหายมลายลง

                                               ๐  รอรุ่งสางแสงสาดอนาถโศก
                                               มนุษย์โลกเริงร่าและลุ่มหลง
                                               แต่ชีวิตน้อยนี้ที่ปลิดปลง
                                               สุดท้ายคงคล้ายน้ำค้าง ลับกลางดิน ฯ


                                                              :19:
                                                              ...
                                                        ขอบคุณครับผม
                                                              ...
                                                      - Black Sword -
                                                      (หมู มยุรธุชบูรพา)
                                                              ...