|
หัวข้อ: รวินทร์ เริ่มหัวข้อโดย: มุจลินท์ ที่ 19 มกราคม, 2564, 12:36:05 AM รัศมีสีทองส่องสว่าง กระจายพร่างพรายพุ่งทั่วทิศา กลบโพยมโฉมนวลมวลมฆา สกุณาสรรพสัตว์ขยับกาย พฤกษาตื่นฟื้นใบไสวกิ่ง บ่างค่างลิงเริ่มเรียกเพรียกสหาย ว่าเหวยเหวยรีบมาอย่าดูดาย เดี๋ยวจะสายสืบเสาะเลาะหากิน อีกไก่ขันขยันแน่เซ็งแซ่ปลุก ให้รีบลุกกอบกิจจิตถวิล เตรียมหุงหาอาหารดั่งอาจิณ รอสงฆ์บิณฑบาตไม่ขาดวัน สักประเดี๋ยวเสียวจิตประหลาดใจ เป็นไฉนอัมพรพับลับแสงสรร หรือเกิดเหตุเภทภัยประลัยกัลป์ เหลือเพียงจันทร์มิมีสุรีย์ดวง เวหาหาวพราวแสงดารกา อกอุราหวั่นไหวฤทัยหวง สัตว์หลงทิศทั้งมนุษย์กระเซ็นทรวง นิมิตลวงหรือใครมาเปลี่ยนกาล สุดจะหาหล้าแหล่งแห่งเฉลย เพราะทรามเชยนิวัตสรวงล่วงสถาน ฉัพพรรณรังสีองค์นงคราญ ยามเคลื่อนผ่านริมรอบขอบชมพู องค์เรื่อยล่องลอยลงราวเหมหงส์ เหล่าอนงค์มองเพลินเกินตระหนัก ฉุกใจจึงยอบกายถวายพักตร์ พรั่งพร้อมพรักราวอ้อล้อลู่ลม พระบาทบางย่างเยื้องกระเบื้องแก้ว พริ้งเพริศแพร้วพิศนางช่างงามสม อาภรณ์เพชรนพรัตน์จัดอุดม พระกรกลมทรงพาหุรัดทอง บั้นพระองค์อ่อนอิ่มสุวรรณรัตน์ สะบิ้งบัดยามยาตรพระบาทสอง สไบบางทับทิมรุ่งนุ่งพื้นตอง ประดับทองปักดิ้นกินนรกราย ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ เธอเสด็จล่วงเหล่าอนงค์นาฏ แล้วลีลาศเร็วไวหทัยหาย นวลกำนัลหันกลับลับเลือนกาย องค์โฉมฉายเธอเสด็จ ณ แดนใด ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ |