เหตุใดกัน...บทกลอนจึงแสนเหงา
เคลือบแฝงไปด้วยกลิ่นอาย....
....ของความโดดเดี่ยว....
การยอมรับ...มิใช่การพ่ายแพ้อยู่คนเดียว
แต่หากคือความเฉลียว..ให้เรียนรู้
"การปล่อยวาง"
ใครไม่สบพบด้วยตน..คงไม่รู้
ต้องอดทนต่อความ"หดหู่" มาเคียงข้าง
จับมือนะคะ...มีกำลังใจ...
มากมายตลอดรายทาง....
ยังมีเวลาสร้างความสุข สงบให้จิตใจ.
****ทักทายค่ะ****