เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

บทกลอนไพเราะ => กลอนให้แง่คิด => ข้อความที่เริ่มโดย: รพีกาญจน์ ที่ 31 พฤษภาคม, 2559, 02:28:01 PM



หัวข้อ: โลกธรรม
เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 31 พฤษภาคม, 2559, 02:28:01 PM
(http://wallpaper.thaiware.com/upload/wallpaper/2010_05/medium/13578_8123_100522210922_3C.jpg)

ใช่เหาะเหินเดินดินกลางกลิ่นเน่า
เปลือยคู่เท้าย่ำโคลนกระโจนปลัก
หลงติดหล่มลงลึกกึกชะงัก
ออกแรงชักดึงตนพ้นตมไกล

ใช้สิ่งดีมีน้ำโลมชำระ
ขัดถูชะหมดจดผิวผดใส
ซับเช็ดแห้งแป้งพอกทั่วนอกใน
ล้วนละไมข้นขาวพร่างพราวตา

โลกธรรมนำเปรยเฉลยรู้
หนอนย่อมอยู่อาจมคนดมด่า
กลายเลื่อมรัก"จักจั่น"ลั่นพารา
กินน้ำค้างกลางป่าหน้าแล้งเยือน

จากจุดนิดติดใบไม้เน่าเหม็น
ไข่กลายเป็น"หิ่งห้อย"บินลอยเลื่อน
โรจน์วาววับขับแข่งล้อแสงเดือน
พึงตรึกเตือน"เกิดแจ้งจากมืดมน"

เมื่อโลภหมุนขุ่นดำถลำร่าง
ควรสะสางล้างอาบลบคราบหม่น
คลี่สะบัดปัดเสื้อทิ้งเจือปน
ก้าวผ่านพ้นเปื้อนเปรอะเลอะละออง

คำติฉินนินทาว่าเท่านั้น
หลอกหลอนกันสรรเสริญเยินยกย่อง
ละตำแหน่งแย่งยศหมดคะนอง
สู่ครรลองครองธรรมล้ำเลิศเอย

รพีกาญจน์