|
หัวข้อ: อกหวั่น เริ่มหัวข้อโดย: รุทร ที่ 18 ธันวาคม, 2559, 02:06:20 PM อกหวั่นไหวระหว่างทางเวิ้งว้าง
ฟ้าเคยกว้างสดใสไม่เหมือนเก่า มีความช้ำน้ำตามาป็นเงา เกิดคนเหงาคนคิดถึงหนึ่งน้องนาง ลมเหมันต์หันเหเพราะเฉไฉ คงเหมือนใครบางคนกมลห่าง ความรักงามของเราที่เบาบาง ต้องมาร้างห่างไปไม่เหมือนเดิม หัวข้อ: Re: อกหวั่น เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 18 ธันวาคม, 2559, 04:08:12 PM หากอกสั่นหวั่นไหวในเวิ้งว้าง คงเพราะห่างพร่างพรหมมิห่มเสริม ดุจความรักดั่งฟอนต้องย้อนเติม ไร้จุณเจิมจำจอดมอดดับลง หากว่ารักจากใจไม่หม่นหมาง แม้อ้างว้างร้างรามิพาหลง จิตประภัสสร์หยัดแน่นเนาแก่นตรง จักยืนยงคงมั่นมิผันแปร Soul Searcher Inspired to write 18/12/2016 หัวข้อ: Re: อกหวั่น เริ่มหัวข้อโดย: ❀ Sasi ❀ ที่ 19 ธันวาคม, 2559, 08:47:37 AM เริ่มแห้งผิวริ้วรอยพลอยเพิ่มผุด ยากยื้อยุดเพราะเราใช่สาวแส้ ธรรมชาติวาดไว้กำไม่แบ เลยไม่แคร์อะไรไงช่างมัน จึงแต่งกายฉายฉิวให้หวิวหวาม โตงเตงตามสบายอกไม่หวั่น หมดทรัพย์สินสิ้นเปลืองเรื่องสำคัญ สไตล์ฉันประหยัดไว้ ไร้โนบรา :14: ฉาน..อกมิหวั่น :21: หัวข้อ: Re: อกหวั่น เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 20 ธันวาคม, 2559, 08:49:02 PM พลุ่งพล่านโพล่งโตงเตงเด้งดึ๋งดึ๋ย โอมมะลึกกึ๊กกึ๋ยย์อึ๋ยไอ้หยา มอมมะลอกมะแลกดูแปลกหูตา เปรตวัดป่าหนองแย้...(ฤา) แก้โทงโทง Soul...หมด..หมดกันภาพพจน์แม่บ้านเรา...หึหึ :20: |