|
หัวข้อ: ๏ นิราศท่าแพ เริ่มหัวข้อโดย: ดอย อินทนนท์ ที่ 20 ธันวาคม, 2557, 08:31:52 PM ๏ นิราศท่าแพ
๏โอ้ต้องไปจากไกลห่างสมร สุดอ้างว้างเรียมนี้จะจากจร ให้อาวรณ์ถึงนุชสุดคะนึง ๏ จากกำแพงแหล่งถิ่นที่เคยอยู่ จะไปสู่เชียงใหม่ให้นึกถึง เป็นบ้านเกิดก่อนเก่าเฝ้ารำพึง ยังตราตรึงในดวงจิตทุกเวลา ๏ ออกกำแพงถึงด่านบ้านทรงธรรม เป็นประจำตามทางยังห่วงหา ว่าจำจอมหม่อมน้องดวงชีวา พี่ครวญหาแต่เจ้าเพียงผู้เดียว ๏ ถึงวังเจ้าเข้าเขตสู่เมืองตาก ผู้คนมากมายสุดจะแลเหลียว รถต่างวิ่งตามทางดูปราดเปรียว ผู้คนเที่ยวขวักไขว่อยู่ไปมา ๏ ถึงสามแยกแม่สอดทอดท้อจิต ใจหวนคิดรวนเรเสน่หา แม้นห่างไกลใจพี่ยังตรึงตรา โอ้กานดาโศกศัลย์ทุกวันคืน ๏ ถึงเมืองตากพรากเจ้าพี่ช้ำจิต แลเพ่งพิศข้างทางสุดจะฝืน น้ำตาร่วงเป็นทางสุดกล้ำกลืน ดุจดังยืนเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย ๏ แดนบุรินทร์ถิ่นนี้คือเมืองตาก ผู้คนมากหลายหลากชาติเชื้อสาย หลายพงศ์เผ่าพงศ์พันธุ์สุดบรรยาย มีเขื่อนใหญ่ภูมิพลเลื่องลือนาม ๏ นั่งรถไปใจเศร้าอยู่ในจิต แลเพ่งพิศข้างทางให้วาบหวาม โอ้กำแพงจากมาเจ้าคนงาม ทั้งตึกรามอาศัยเคยกินนอน ๏ ออกเมืองตากเข้าสู่บ้านตากแล้ว คงมิแคล้วอาลัยสุดจะถอน ดุจใจพี่ตากความเศร้าอาวรณ์ จะขาดรอนใจเศร้าเฝ้ารำพึง ๏ ล่วงเวลาผ่านไปถึงเมืองเถิน สุดเพลิดเพลินเมืองเก่าเมื่อมาถึง อยู่เขตเมืองลำปางงามตราตรึง งามกลมกลึงโป่งข่ามแก้วคู่เมือง ๏ ของขึ้นชื่อเมืองนี้คือโป่งข่าม เป็นแก้วงามข่ามคงชื่อลือเลื่อง แก้วขนเหล็กไหมเงินไหมทองเรือง ของดีเมืองเถินนี้มีมานาน ๏ ถึงอำเภอเกาะคาไหว้พระธาตุ ลำปางหลวงโอภาสวิเศษศานต์ งามประไพฉัตรทองแลตระการ วัดโบราณก่อนเก่าพริ้งเพราพราย ๏ แลพระธาตุสุขในใจสงบ ยกมือนพเงาองค์พระธาตุฉาย อยู่บนฉากสีขาวพรรณราย อยากให้สายสมรมาด้วยกัน ๏ ถึงตัวเมืองลำปางแล้วหนาเจ้า ตัวพี่เศร้าคิดถึงแต่จอมขวัญ เห็นชามใหญ่ตราไก่วิไลวรรณ เขาช่างปั้นช่างทำให้คนชม ๏ อันว่าเมืองเขลางค์ลำปางนี้ เป็นบุรีไก่ขาวช่างงามสม นครแห่งความสุขน่าภิรมย์ สลุงกลมแห่เมื่อยามสงกรานต์ ๏ ออกจากเมืองลำปางใจยังนึก ให้รู้สึกห่วงหาแม่ตาหวาน บ่ายหน้าสู่ห้างฉัตรแล้วนงคราญ ดอยขุนตาลเบื้องหน้าอยู่ไรไร ๏ ก่อนขึ้นดอยแวะกาดทุ่งเกวียนก่อน ทั้งผ้าผ่อนแขวนเรียงอยู่ไหวไหว ทั้งของกินของใช้ดาษดาไป ก็คลาไคลต่อขึ้นดอยขุนตาล ๏ ลุถึงดอยขุนตาลปานใจขาด เจ้านงนาถคำนึงถึงคำขาน เสียงเจ้านี้ดุจนกในวนานต์ ที่ขุนตาลดอยนี้ที่ได้มา ๏ ลงจากดอยขุนตาลถึงลำพูน พี่อาดูรถึงเจ้าเป็นหนักหนา ใกล้จะถึงเชียงใหม่แล้วแก้วตา ตัวพี่ยาอดเฝ้าเคล้าคลอเคลีย ๏ ผ่านมาสี่จังหวัดพิพัฒน์สรณ์ ตัวพี่จรจะถึงให้นิ่งเสีย จำจากมาหวั่นทรวงพวงเพยีย ใจละเหี่ยละหดรันทดจริง ๏ รถแล่นออกจากเมืองลำพูนแล้ว ถึงเมืองแก้วเชียงใหม่ตามรถวิ่ง ลงรถแล้วถึงเมืองนครพิงค์ ไม่ประวิงถึงบ้านที่ท่าแพ ๏ ถึงบ้านแล้วดวงใจที่ห่วงหา ทั้งป้าอาพบเจอหลานนี้แน่ ครอบครัวสุขทุกวันไม่ผันแปร บ้านเราแท้สุขใจไม่เปลี่ยนเอย ๚๛ |