|
หัวข้อ: .....อย่าลืมฉัน.... เริ่มหัวข้อโดย: ดารกะ ที่ 07 มีนาคม, 2558, 01:56:22 PM (http://widget.sanook.com/static_content/full/diy_1/2495/995495/03e6b3059e403e9c678c2bbd01aa32ab_1278172447.gif) รักพิลาสปราศเล่ห์คอยเห่ห้อม ละมุนหอมเหมือนหยิบทิพย์จากสรวง ออกจากใจใสปลั่งทั้งแดดวง เสริมซอกทรวงสดชื่นระรื่นรมย์ รักพิสุทธิ์ผุดผาดประหลาดสรร เอ่ยจำนรรจ์ทุกอย่างวางเหมาะสม มิแฝงพิษฤทธิ์ร้ายให้ได้ตรม เชยชิดชมจากใจใช่แค่ยอ แม้สุดหล้าฟ้าไกลให้คิดถึง จิตคะนึงผูกพันทุกวันหนอ หวนนึกย้อนอ้อนเรียงครั้งเคียงคลอ เขาเคยต่อกลอนกานท์สำราญคำ คิดถึงล้นคนนั้นที่ฉันกล่าว ก่อนเคียงสาวเอื้ออวยช่วยงามขำ สอนสลักถักทอคลอลำนำ ร่ายรินรสบทฉ่ำทุกสำนวน ลืมหรือไรใครกันเคยสรรค์สร้าง แนะแนวทางทุ่มเทมิเฉฉวน "บินหลา"จะถอดความตามขบวน ถ้อยที่ครวญคือวจีถึงพี่ชาย หันมามองจ้องสบประกบนิด คนไร้สิทธิ์อย่างน้องแค่ปองหมาย ด้วยคิดถึงจึงจารสาส์นบรรยาย อย่าแหนงหน่ายเบื่ออ่านกานท์สาวดอย บินหลา (http://i51.photobucket.com/albums/f355/angwbc/Dividers/ths5baz4.gif) หัวข้อ: Re: .....อย่าลืมฉัน.... เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 08 มีนาคม, 2558, 06:18:25 AM (http://i.io.ua/img_bb/small/0085/00859480_0.gif) หรือใช่ชายกายดำต่ำหลังค่อม เดินด้อมด้อมเลียบนาเสาะหาหอย คอสั้นหยักมักจ่มลมบ่จอย กำไม้ยาวสาวคอยสอยสะเดา หิ้วปิ่นโตตามพระบิณฑบาต ร้านตลาดต่างรู้เรียกอ้ายเสา ชอบใส่เสื้อม่อฮ่อมย้อมจางเทา เตี่ยวเลยเข่าสามส่วนสีล้วนคราม พูดกลั้วลิ้นกลั้วปากลากหัวเราะ ดีดนิ้วเปาะทะเล้นเต้นต่ามต่าม ตาเป็นมันหันจ้องมองหญิงงาม สะดุ้งจามสุดตัวหัวคะมำ เมื่่อวานเดินเอิ้นบอกออกรับจ้าง ปีนต้นเก็บมะปรางข้างขนำ แดดร้อนจ้ากว่าเสร็จสรรพมืดดำ แวะช้อนผำยำเตากับข้าวแลง พ่นบุหรี่รมริ้นยุงบินผลึง หยิบเอาซึงดีดดังนั่งบนแหย่ง ฮ่ำกะโลงโคลงกลอนนอนตะแคง ลุกขึ้นแต่งบทต่อละออดิน จะใช่ชายเสียงห้วนอ้วนนี่หรือ อย่าเอออือรักชอบเนอตอบสิ้น เอ่ยออกปากสักหนรอยลยิน แล้วจะบินไปอยู่คู่สาวดอย รพีกาญจน์ แต่งแบบนี้ได้อย่างไร สงสัยกินยาผิดซอง หัวข้อ: Re: .....อย่าลืมฉัน.... เริ่มหัวข้อโดย: ดารกะ ที่ 09 มีนาคม, 2558, 05:38:36 PM (http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/580/1580/images/wangnamkeaw/flower31.JPG) คนไร้รักหลักเกณฑ์ยังเด่นชัด พึงสัมผัสด้วยใจแม้ไกลสอย ถึงอยู่ห่างต่างถิ่นแผ่นดินดอย ยังเฝ้าคอยส่งใจไม่เว้นวัน เป็นเพียงดอกผักบุ้งลอยรุ่งริ่ง มิสุงสิงใครเขาเข้าหยามหยัน เฝ้าเจียมตัวหัวใจไม่แบ่งปัน คนละชั้นมิมองคล้องดวงจินต์ ขอเชื่อมั่นขันเกลียวไว้เหนียวแน่น ผนึกแผ่นเพิ่มพอกตอกเสาหิน มิรับชายไหนเข้าน้องชาวดิน เกรงใจวิ่นแหว่งเว้าเขาหลอกลวง ลืมตาตื่นขึ้นมาคือหน้าพี่ วินาทีผ่านพ้นปนความห่วง ตลอดเดือนเคลื่อนปีพี่ทั้งปวง คล้วยตกบ่วงคะนึงถึงมิวาย ฝากลมหวนครวญหาเพลาห่าง ฝากเดือนจางส่งสาส์นวานสื่อสาย ฝากน้ำค้างฉ่ำฉมประพรมกาย ฝากด้วยชายใจซื่อชื่อ"รพีฯ" วันหนึ่งทางคงทบประสบหมาย แม้บั้นปลายก็ช่างหวังพบศรี คงโดดกอดพลอดพร่ำฉ่ำชีวี เกรงเมียพี่ตีกบาลเท่านั้นแล บินหลา :smiley01: |