|
หัวข้อ: กุนหยี (บานไม่รู้โรย) เริ่มหัวข้อโดย: สนอง เสาทอง ที่ 26 สิงหาคม, 2556, 11:41:27 AM กุนหยี
(บานไม่รู้โรย) กุนหยี-มิรู้โรย บานแห้งโดยมิหล่นดิน บานอยู่มิร่วงสิ้น ชนยลยินกลีบผกา ความจริง-ก็เฉกนั้น จริง-เนื่องวารธารเวลา หยัดยืนเพื่อทายท้า มิโรยลากาลสมัย ความดี-เฉกความจริง ดี-ห่มอิงอาบใจใด มิจางมิล้างไป ตราบชีพไร้มิร้างเลือน ความงาม-เฉกความดี งาม-คู่ฤดีดุจรวงเรือน มั่นแท้คู่ดาวเดือน มิแชเชือนมาพร่างฟ้า ความจริง-ดี-และ-งาม อย่าเพียรถามในหนหา อยากได้เร่งใฝ่คว้า บวงศรัทธาพลีใจกาย กุนหยีบานยั่งยืน มิร่วงพื้นมิโรยไฉน ความจริง-ดี-งามใด บานใจใคร 'มิรู้โรย'ฯ ***กุนหยี คือ ดอกบานไม่รู้โรย ภาษาถิ่นภาคใต้ จาก... สนอง เสาทอง, กวีนิพนธ์ อุ่นลมรัก พัดคืนหวน มาอุ่นใจ, กรุงเทพฯ, วิภาษา, 2554 |