|
หัวข้อ: ห ทั ย เ ท พิ น เริ่มหัวข้อโดย: รอยทรายบนสายลม ที่ 15 พฤษภาคม, 2558, 05:53:07 PM :12: ห ทั ย เ ท พิ น
(http://upic.me/i/qn/hxjtz.jpg) (http://upic.me/show/55506504) บทร้อยกรองกลบทงูกระหวัดหาง ซ่อนมธุรสวาที ห ทั ย เ ท พิ น ๏ ณ ริมฝั่งนั่งลงที่ตรงนี้ เนื่องนทีเวลาได้มาถึง ถิ่นบุหงาเบ่งบานวันวานตรึง ต่างคนึงคำเพ้อละเมอครวญ . คราหลงทางพร่างพรมระทมจิต เจ้าความคิดคอยตามมากยามหวน หอบความเจ็บเหน็บฝังฝืนยั้งตรวน คร่ำเรรวนร้าวใจอาลัยจินต์ . จงร้างเลือนเตือนย้ำอย่านำกลับ เกี่ยวระงับเชื่อมใจในถวิล เทวษนัยน์เนตรช้ำน้ำตาริน รวมดับสิ้นสื่อหาศรัทธาคอย . เคยพะนอปลอบขวัญเมื่อวันก่อน กาลกลับย้อนกลืนกล้ำสุดช้ำหงอย เงาเทพินพรมผืนภาพฟื้นรอย ร้าวทรวงน้อยภวังค์ลึกหยุดนึกเชย !!๚๛ ทยุมณี : มณีรัมภา ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๕๘ แด่โค้ช ที่เคยอยู่ร่วมบ้านกวี ขอให้ท่านมีความสุขสมความปรารถนา ค่ะ เทพิน : เทวดาผู้หญิง หัวข้อ: Re: ห ทั ย เ ท พิ น เริ่มหัวข้อโดย: รอยทรายบนสายลม ที่ 20 กันยายน, 2561, 08:45:38 PM :18: บนกลอนแรกแปลกใจในเนรมิต จากดวงจิตหัดกลอนยังอ่อนเอ๋ย ด้อยราคาใคร่ควร..มิควรเลย แต่งกลอนให้ใครเอ่ย? ..อืมอารมณ์ หลงคำกลอนอ่อนรสคือบทเกศ อักษราสาเหตุระดับขม ไม่หรอกนะ เพราะรักอักษรชม เริ่มแต่งกลอนระทม..เท่านั้นจริง แต่งกลอนนี้ให้โค้ชผู้เคยป้อง เคยดูแลมิบกพร่องดั่งน้องหญิง โค้ชมีเหตุลาไกลใบ่บอกอิง เหมือนท่านทิ้งศิษย์เร้าคลุกเคล้าไป นับแต่นั้นจึงเศร้าแลเหงาหงอย ไม่แช่มชอยชื่นชวนถึงป่วนใหญ่ ดีพบครูท่านกวีท่านถิ่นไท ร่ายกระบี่สอนให้..จนมีดี ... ณัฐสุรางค์ เจ้าค่ะ ๒๐ ก.ย.๒๕๖๑ ขอบคุณเพื่อน "หมาป่าเดียวดาย" นะ ที่ช่วยสอนกานท์กลอนเรา ตอนที่เราไม่เข้าใจอะไรเลยน่ะ (ตอนโดนเท ) ขอขอบพระคุณคุณครูอาจารย์วรรณศิลป์ทุกๆๆๆท่านที่เมตตากรุณาช่วยแนะนำชี้แนะคอยสอนด้วยนะคะ คิดถึงทุกคนทุกท่านเลย... ขอให้ทุกคนทุกท่านมีความสุขทุกวันนะคะ อ่อ..ลืมขอบคุณโค้ชด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ~ ๐ ♡ ๐~ |