เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

อารมณ์กลอน => ฉันท์ กาพย์ ร่าย => ข้อความที่เริ่มโดย: ออมอำพัน ที่ 10 เมษายน, 2560, 03:33:40 AM



หัวข้อ: กาพย์ยานี11 เม็ดทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ออมอำพัน ที่ 10 เมษายน, 2560, 03:33:40 AM
ฉันเป็นเช่นเม็ดทราย.............หล่นกระจายระกะพื้น
ริมหาดรินสะอื้น..................เฝ้าร่ำร้องหาดวงดาว

รู้ด้วยช่างยากนัก.................คิดจะรักผู้พริ้มพราว
คืนวันอันเปลี่ยวเปล่า.............ผันผ่านพร้อมรอยน้ำตา

แล้วมีอยู่วันหนึ่ง..................เด็กน้อยซึ่งไม่เดียงสา
เลี้ยงบอลเล่นเริงร่า...............สนุกหนาบนพื้นทราย

เตะพลาดทรายกระเด็น...........ได้เอี้อมเห็นฟ้าพร่างพราย
เต็มตื้นสุดบรรยาย................โอกาสมาสัมผัสดาว

เพียงวูบก็หล่นพื้น.................เหมือนดาษดื่นเพื่อนหนุ่มสาว
ความจริงแสนปวดร้าว.............ส่วนเด็กน้อยก้าวผ่านไป

ฉันเป็นเพียงเม็ดทราย.............อย่ามุ่งหมายคิดการใหญ่
อย่าฝันและใฝ่ใจ...................ชิดสนิทเจ้าดวงดาว

เพื่อนทรายกรูมาปลอบ............กระซิบมอบซึ่งข่าวคราว
บัดนี้พวกเราชาว...................ทรายเม็ดจ้อยร้อยรวมใจ

เพิ่งกลบลบร่องรอย...............ของเด็กน้อยที่เหยียบใส่
ช่างมันไม่เป็นไร..................หัวเราะไว้เจอประจำ

ขอเป็นเช่นเม็ดทราย...............ที่ระบายรับเหยียบย่ำ
แม้ตัวจะต้อยต่ำ...................ยินดีด้วยช่วยก้าวเดิน



(http://upic.me/i/bp/1240050024.gif) (http://upic.me/show/8089451)


หัวข้อ: Re: กาพย์ยานี11 เม็ดทราย
เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 11 เมษายน, 2560, 09:15:33 AM

หากฉัน...เป็นเม็ดทราย       จักถมกายม้างหมายเมิน
ดุจหนทางดำเนิน                 แด่มวลชนคนยากไร้

แม้เพียงธุลีเศษ                   มั่นคงเจตทั้งกายใจ
เปลี่ยนทุกข์ท้นหม่นใด        ให้ประชาสุขเสรี

เสี่ยงละสละชีพ                    เปรียบประทีปส่องวิถี
ยอมตายมิหน่ายลี้                พลีเพื่อชาติประชาชน...


...นึกถึงเพลงนี้ครับ...

"...หากฉันเกิดเป็น เม็ดทราย
จะถมกายเป็นทางเพื่อมวลชน
ชีวา ยอมพลีให้
มวลชน ที่ทุกข์ทน
ขอพลีตน ไม่ว่าจะตายกี่ครั้ง..."

G81z-uTVfqA

Soul Searcher
Inspired to write 11/4/2017



หัวข้อ: Re: กาพย์ยานี11 เม็ดทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Wirin ที่ 11 เมษายน, 2560, 10:15:37 AM
:30:

หากเกิดเป็นเม็ดทราย   คงมิวายถูกคนบ่น
เหยียบย่ำช้ำสุดทน     ในกมลหม่นเหลือเกิน

เงยหน้าจะท้าแดด     แสงสีแสดสาดซะเขิน
แสบแสนแม้นต้องเมิน  แต่บังเอิญเดินเดียวดาย

มีไหมใครรู้บ้าง     ทรายเอ่อยอ้างอย่างมุ่งหมาย
เรื่อยเรื่อยเฉื่อยแฉะกาย  น้ำกับทรายหมายคู่กัน

วิริน
๑๑/๔/๖๐

 :30: