|
หัวข้อ: ลมหนาว เริ่มหัวข้อโดย: มณีฉาย ที่ 07 ธันวาคม, 2560, 09:43:05 AM ริ้วลมร่ำย่ำรุ่งยามรุ้งเรื่อ แสงอ่อนเอื้ออุ่นย้อมกรายห้อมหาว ลบเลือนสิ้น ดาวพรายประกายพราว พร้อมผ่อนหนาวคราวทิวาโอบฟ้าดิน เม็ดน้ำค้างพร่างหยาดโอภาสพลอด ทอลำลอดทอดลาดลงพาดถิ่น ก่อผกายพรายสีมณีนิล แต่งยอดตฤณชาติพิลาสพิไล เกิดเป็นภาพงดงามของยามเช้า กลางลมเร้าผ่านริ้วก็พลิ้วไหว อีกสักครู่น้ำค้างจะร้างไป ปล่อยเปลวแดดแผดไล้อยู่ในวัน ช่อผกาหน้าหนาวทั้งราวป่า ได้เวลาบานคลี่อวดสีสัน แต่ดอกรักหลบเร้นไม่เห็นกัน หรืองำช่อเงียบงันอย่างรันทม ไร้สีกลิ่นหอมหวนให้ชวนพิศ มีชีวิตหยัดยืนอย่างขื่นขม มิใยดีรุ้งพรายและสายลม รอพลัดช่อหล่นถมลงจมกาล มณีฉาย หัวข้อ: Re: ลมหนาว เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 08 ธันวาคม, 2560, 08:19:49 AM เจียมดอกรักระย่อท้อลมหนาว หลากเรื่องราวมากมายเยื้องกรายผ่าน จึงมิออกดอกรวงกลางสรวงลาน ยั้งเบ่งบานจนยันวันเสื่อมโทรม สุมามาลย์ชูช่อรอระบัด แน่นขนัดแข่งขันประชันโฉม ปราดภมรว่อนเว้าเข้าแทะโลม เกลื่อนโพยมโอบห้อมล้อมพะงา แต่ดอกรักเก็บตนจนมิดชิด แม้น้อยนิดศักดิ์ศรีมีคุณค่า เปรียบความรักดื่นถ้อยพรรณนา ฤาควรหาเก็บไว้ข้างใจเคียง หากมิพบแม้นหนึ่งผู้ซึ้งซาบ เพียงหวานฉาบโฉมฉินระบิลเสียง หวังดอมเด็ดแซมผมชื่นชมเพียง ประดับเรียงรายล้อมพะยอมทล จักขอปล่อยโรยรามิผลาผลิ ดุจดำริมั่นรับไร้สับสน ดอกรักผู้หวานชื่นระรื่นยล จึ่งพลีตนรอสบพบรักแท้ Soul Searcher Inspired to write 8/12/2017 |