เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

บทกลอนไพเราะ => กลอนให้แง่คิด => ข้อความที่เริ่มโดย: รการตติ ที่ 19 มกราคม, 2561, 03:11:22 PM



หัวข้อ: สิ่งที่ฉันเป็น
เริ่มหัวข้อโดย: รการตติ ที่ 19 มกราคม, 2561, 03:11:22 PM


สิ่งที่ฉันเป็น

(http://upic.me/i/p5/anigif.....2.gif) (http://upic.me/show/61926644)

นกกระจิบยิบย่อยกระจ้อยจิ๊ด
จรหามิตรลอยเลื่องมาเมืองหลวง
ลิ่วละล่องต้องทนใจกล่นกลวง
กายกับทรวงห่อนหายเหมือนสายลม

ลอยลับผ่านบ้านช่วงอันหวงแหน
เห็นแบบแปลนเลือนลับถูกทับถม
ถอยกลับรังหวังเคียงได้เพียงชม
ช้ำระบมหนาวอุ่น ..ไม่คุ้นเลย

รการตติ
๑๙ ม.ค. ๖๑



หัวข้อ: Re: สิ่งที่ฉันเป็น
เริ่มหัวข้อโดย: ❀ Sasi ❀ ที่ 20 มกราคม, 2561, 08:51:40 AM

 :24:

เกาะหน้าต่างแต่เช้าเจ้าวิหค
หัวผงกคอเอียงส่งเสียงเอ่ย
ร้องจุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋าท่าคุ้นเคย
เต้นเหยาะเย้ยมาปลุกช่างซุกซน

ลุกจากเตียงเอียงแอบแนบข้างตู้
คว้าขาคู่จ้องหน้าตาถลน
อาหารเราเช้านี้เจ้าพลีตน
จับถอนขน...ตัวกระจ้อยเลยปล่อยไป

ดิน

 :14:


หัวข้อ: Re: สิ่งที่ฉันเป็น
เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 20 มกราคม, 2561, 12:27:36 PM

“...ค่าของงานสิ้นสุดหยุดลงแล้ว
จารึกแนวประดิษฐ์ดังคิดหวัง
ฉันจึงเป็นสถาปนิกได้อีกครั้ง
กับเรือนหลังน้อยที่ มีเสาเดียว...”
...................................

บ้านหลายเสาเข้าทีเหมือนมีคล้าย
เสาค้ำคลายเหว่ว้างหนทางเปลี่ยว
แต่ครั้นวารผ่านลดเริ่มหดเรียว
เหลือเสาเดี่ยวเอี้ยวเอียง หล่อเลี้ยงใจ

ผ่านหวานอมขมกลืนคืนอดีต
เคยเขียนขีดวาดฝัน อันยิ่งใหญ่
บนเส้นทางเกินกว่าก้าวฝ่าไป
ก่อนคลาไคลลับเลือนกับเงื่อนกาล

คงเหลือเพียงลมใจในวันนี้
กับชีวีโชกชุ่มสุมไฟถ่าน
หากแม้นลมใจแล้งสุดแรงทาน
คงแหลกลาญหมดสิ้นชีวินพลัน

ลมใจหลักปักเสายามเข้าออก
ลมเตือนบอก เที่ยงแท้ย่อมแปรผัน
ทรงสติรู้ชัดปัจจุบัน
สิเท่าทันทุกข์หนอพอทำเนา

...ขออนุญาตร่วมต่อกลอนด้วยนะครับ...
(ต่อจากกลอนในภาพครับ)
Soul Searcher
Inspired to write 20/1/2018



หัวข้อ: Re: สิ่งที่ฉันเป็น
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 20 มกราคม, 2561, 09:06:29 PM


สิ่งที่ฉันเป็น

(http://upic.me/i/p5/anigif.....2.gif) (http://upic.me/show/61926644)

นกกระจิบยิบย่อยกระจ้อยจิ๊ด
จรหามิตรลอยเลื่องมาเมืองหลวง
ลิ่วละล่องต้องทนใจกล่นกลวง
กายกับทรวงห่อนหายเหมือนสายลม

ลอยลับผ่านบ้านช่วงอันหวงแหน
เห็นแบบแปลนเลือนลับถูกทับถม
ถอยกลับรังหวังเคียงได้เพียงชม
ช้ำระบมหนาวอุ่น ..ไม่คุ้นเลย

รการตติ
๑๙ ม.ค. ๖๑



ถึงตัวไกลใจอยู่เคียงคู่ข้าง
ไม่เหินห่างร้อยเรียงส่งเสียงเอ่ย
แม้รำพันสั้นบทขอชดเชย
ลมรำเพยริมเลเห่ถึงกรุง

เนิน จำราย


หัวข้อ: Re: สิ่งที่ฉันเป็น
เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 20 มกราคม, 2561, 10:24:39 PM

 :24:

เกาะหน้าต่างแต่เช้าเจ้าวิหค
หัวผงกคอเอียงส่งเสียงเอ่ย
ร้องจุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋าท่าคุ้นเคย
เต้นเหยาะเย้ยมาปลุกช่างซุกซน

ลุกจากเตียงเอียงแอบแนบข้างตู้
คว้าขาคู่จ้องหน้าตาถลน
อาหารเราเช้านี้เจ้าพลีตน
จับถอนขน...ตัวกระจ้อยเลยปล่อยไป

ดิน

 :14:

หนาวไหมหนอ คอพับ จับมะม่วง
ขนหลุดร่วง เองหรือ ด้วยมือไผ
บ้านเสาโทน โค่นล้ม จมกองไฟ
โรคเริมไร ระบาด ขาดเยียวยา

มะเจ้ามา มาอยู่ อยู่สวนนี้
ข้าวน้ำฟรี พร้อมพัก ช่วยรักษา
ใครทำเจ้า เจ็บหรือ บอกชื่อมา
จะแช่งด่า ทุกวัน คันทั้งตัว

 :27:



หัวข้อ: Re: สิ่งที่ฉันเป็น
เริ่มหัวข้อโดย: รการตติ ที่ 20 มกราคม, 2561, 10:49:26 PM

 :22:
ตามฉะนี้นี่เล่าเจ้ากระจิบ
จากป่าดิบโล่งเตียนชวนเวียนหัว
เห็นเมืองกรุงมุ่งมั่นใจหวั่นกลัว
กลายเหมือนยั่วมือคนถอนขนเทา

ท่วงกระเท่เซซวนกระบวนเหิน
หวงปีกเยินร่องแร่งใยแกล้งเขา
ขาดขนบินถิ่นทับกลับนำเอา..
อาหารเช้าจากร้อน ..แช่ออนเซ็น

รการตติ
 :20: