|
หัวข้อ: กวีไร้ใจ เริ่มหัวข้อโดย: รอยทรายบนสายลม ที่ 05 สิงหาคม, 2562, 01:07:22 PM กวีไร้ใจ กาพย์ยานี ๑๑ แสงแดดดอกไม้หอม ภมรดอมจักหวั่นไหว ชวนพิศแลพิไล เหมือนเปลี่ยวใจในคืนวัน บุหลันกระจ่างฟ้า ราตรีจ้าใคร่ชวนฝัน ดอกไม้ใต้เงาจันทร์ ระลอกคลื่นตื่นเพียงนี้ ผการ่วงเริ่มโรยรา อนิจจาอยู่กับที่ ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสี ดังชีวีแปรเปลี่ยนไป ยินดีมิจืดจาง รักบางบางลางเลือนได้ เปลี่ยนผันเป็นเช่นไร แท้หัวใจไม่คงเดิม ความรักยิ่งใหญ่นัก เมื่อมีรักเพื่อต่อเสริม เก็บรักมาเพิ่มเติม เป็นส่วนเดิมในจิตตน รูปลักษณ์อาจแปลกไป แต่ดวงใจไม่หมางหม่น ไร้รูปไร้รอยยล วางจิตดล..ไร้จีรัง ณัฐสุรางค์ Inspired to write 5/8/2019 กวีผู้ไร้ใจ..ไร้ใจในการตำนิติเตียนผู้อื่น.. ไร้ใจในการตัดสิน ว่ากล่าว.. ไร้ใจกับทุกสิ่ง :14: หัวข้อ: Re: กวีไร้ใจ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 08 สิงหาคม, 2562, 07:17:20 AM
หัวข้อ: Re: กวีไร้ใจ เริ่มหัวข้อโดย: รอยทรายบนสายลม ที่ 08 สิงหาคม, 2562, 12:51:15 PM รัก..ไร้อัตตา ไร้ใจเพียงคำพ้อง ไร้จิตค่องกิเสลใช่ ไร้รักมิไร้ใจ ไร้อาลัยไร้มายา แม้นรักก็ไร้จิต ไร้ประดิษฐ์ไร้ปรารถนา ไร้ซึ่งการพึ่งพา รู้คุณค่าแห่งรักดี รักใครจากใจนั้น ส่งมอบสรรค์ความสุขขี รักใครไร้ใจมี คือรักนี้จากตัวเรา หากคิดตำหนิว่า แล้วให้ค่าเปลี่ยนแปลงเขา เช่นนั้นเขาและเรา คือผู้เฝ้า..มิใช่รัก หมายเหตุ ขอขอบคุณ พี่ลุงที่มาร่วม แจ่มแจม นะคะ โจทย์ที่น้องใช้เขียนคำกลอนไร้ใจนี้ คือ เมื่อเรามีความรักให้ใครสักคน เราไม่ควรนำเอา อีโก้ ในตัวเราไปรวมควบคู่กับความรัก หากว่าเรารักใครคนนั้นจริง อ่ะค่ะ (ซึ่งทำได้ยากมากเลย.. ) ณัฐสุรางค์ Inspired to write 8/8/2019 |