เมื่อเด็กนั้นฉันอาบน้ำประจำบ่อ     
ตักขึ้นพอชำระกายให้สดใส
หน้าน้ำนองล่องธารสายแหวกว่ายไป     
จนเติบใหญ่เข้าเมืองปะน้ำประปา

    สู้ชีวิตติดการงานรีบเร่ง     
อ้อยอิ่งเกรงจะสายโดนนายด่า
เมื่อทำงานของตนเองเร่งไม่ช้า     
ต้องบากบั่นเหมือนจะบ้าเวลาน้อย

    งานค้างคาสารพัดมีนัดหมาย     
อาบ ขับถ่าย แปรงฟันพร้อมกันบ่อย
ออกห้องดูสบู่ยังด่างเป็นรอย     
รีบมากหน่อยลืมผ้าออกมาก็มี

     บางคราหลงไปลงอ่างเหมือนอย่างว่า     
อาบน้ำอยู่หนูเร่งพาเล่นจ้ำจี้
คำ "อาบน้ำ" เหมือนเก็บงำเรื่องโลกีย์     
อาบแบบนี้ต้องป้องกันหวั่นโศกา

    แต่มิอยากอาบน้ำนานประการหนึ่ง     
หากต้องถึงแบบนั้นวันข้างหน้า
วันที่นอนเหยียดมือไว้ไม่นำพา     
ใครใครมาอาบน้ำให้ไม่ยลยิน...

                      ธนุ  เสนสิงห์

                       
                         

กลอนซาบซึ้งเห็นภาพการอาบน้ำ
ใสเย็นฉ่ำราญรอนความร้อนสิ้น
พอฝนโปรยน้ำชื้นชุ่มผืนดิน
รักน้ำรินโลมไล้ทั้งใจกาย

โอ้ลำน้ำน้อยใหญ่ให้คุณค่า
ด้วยคงคาช่วยระงับดับกระหาย
ก่อนนี้หนอทุกวันเล่นเย็นสบาย
เดี๋ยวนี้อาย...หนาว...อาบน้ำสามวันที

.......................................

เปลวเพลิง