พานิชมิตรภาพ..ในอดีต
.......
ไว้ผมยาวสาวสวย..วัยสิบสี่
ยืนลุกลี้ลุกลน..จนจิตหงอย
หน้าผ่องผุดไร้สิว..ไร้ริ้วรอย
ตาละห้อย...น้อยใจไร้ไมตรี
..
พานิชมิตรภาพ..คราบหนึ่งนั้น
ไม่เคยคิดเคยฝัน..หวั่นเหลือที่
สอบที่อื่น..ขื่นขมค่ะปีนี้
สมัครเรียนที่นี่..พ่อสั่งมา
....
เรียนการขายลูกเอ๋ย..ท่านเอ่ยไว้
เรียนทำไม....ศิลปะไม่เข้าท่า
เรียนจบไป..ไร้งาน..พาลระอา
เสียเวลา..ค่าเทอมเริ่มชาชิน
..
รักวาดรูปเขียนกลอน..วอนเถอะค่ะ
ก็เลิกสะ..นะลูกลืมให้สิ้น
พ่อไม่รู้หรอกว่า..ฟ้าโสภิณ
หากจมูกได้กลิ่น..ยินเสียงกลอน
...
ทั้งวาดรูปเขียนกวี..นี่ชีวิต
พรหมลิขิตขีดเส้น..เล่นย้อนศร
สามสิบปีมีใจ....ใฝ่อาวรณ์
นั่งขอพร..จากฟ้าคราค่ำคืน
..
เด็กหญิงกฤตติกา..นัยตาเศร้า
ไร้เพื่อนเก่า..เหงาใจหน้าไม่ชื่น
โรงอาหารยามนี้..ไร้ที่ยืน
นักเรียนใหม่ใจขื่น..ฝืนฝืนยิ้ม
.......
