กะจองงอง กะจองงอง เจ้าข้าเอ๊ย
หาคู่เชย แห่แหน ถึงแดนสรวง
ดินคนสวย ผวยผ้า สุดาดวง
ตระเตรียมพวง มาลัย ไว้คล้องชาย

ร่างสูงต่ำ ดำขาว สาวให้สิทธิ์
วิกลจิต บ้าบอ ยอถวาย
ยากหรือมี ดีแด เหลือแต่กาย
เป็นพ่อม่าย แก่เก่า ดูเงางาม

ขายเต้าหู้ หมูแดง ห่อแกงโฮะ
ทำตั่งโต๊ะ ตัดเมี่ยง เขียงมะขาม
จบนักธรรม ตำหิน ปริญญาราม
จบมอสาม ปอสี่ มีครามครัน

จะชื่อแก้ว ก๋องคำ อินนำหน้า
จะชื่อหล้า มาลุน ปุ๊ดบุญปั๋น
จะขี่ม้า ห้าศอก บอกกำนัน
ผู้ใหญ่วัน อ้ายทำ แพทย์ตำบล

อยู่ตำแหน่ง แห่งใด ไม่บ่ายเบี่ยง
เขตคุ้มเวียง พงไพร ไกลถนน
ต้องมีตัว หัวใจ และใช่คน
หากผ่านพ้น อาทิตย์ ปิดทันที

กะจองงอง กะจองงอง เจ้าข้าเอ๊ย
มัวนิ่งเฉย ไม่เสียบ ยังเงียบฉี่
จะสรุป งุบงิบ ริบกายี
อุ้มดินหนี เหาะไป ไว้ลำพูน ปู๊นๆ ปู๊นๆ

 

รพีกาญจน์

 



นั่งหาวหวอดตลอดวันพลันหงุดหงิด
ให้แปลกจิตใจเจื่อนเหมือนสิ้นสูญ
ลางสังหรณ์ร้อนจี๋ทวีคูณ
เมื่อเปิดจูนหน้าจออ๋อ...เข้าใจ...?แระ

นั่งเจิ่นเจ๋อเด๋อด๋าอ้าปากหวอ
โอ้ละหนอ.!ดู๊นั่นดั๊นทำได้
นี่มิรัก น้องแก้วแล้วหรือไร
เหตุไฉนไยเล่าน้องเศร้านะ

น้องชื่นชอบตอบตามข้อความอ้าย
มิแหนงหน่ายใกล้เคียงไม่เลี่ยงผละ
เหตุไฉนใจดำทำน้องซะ
เหมือนอยากละทิ้งกันฉันผิดไย

อายแสนอายอายจังนั่งเจ่าจุก
เลยรีบลุกเก็บมะลิที่ผลิใส
มาร้อยสรรบรรจงส่งความนัย
เสกมนต์ใส่ใคร่ถวิลจะยินยล

อิ่มเอมมานหวานย้อยเสร็จสร้อยสรวง
ระย้าย้อยห้อยพวงลุล่วงผล
นั่งกระหยิ่มพริ้มเยิ้มเคลิ้มใจตน
ลองสิฟวะ.!ปั๊วสักคน ก่อนแก่ตาย

ละอองดิน