...สุขใดเท่าบ้านเรา...

ค่ำคืนนั้นหวั่นไหวจนใจหม่น
เมื่อผจญฟอนไฟไม่เถลิง
กระวนกระวายเตลิดใจเปิดเปิง
หลบซ่อนเพิงอักษรมานอนซม

อนุบาลเริ่มเขียนฝึกเรียนรู้
ย่อมมีครูนำทางงานสร้างสม
ย่อมตำราค่ายิ่งมิ่งมิตรชม
พร้อมใจบ่มคมขำจดจำจินต์

แรกระส่ำล้ำจิตนิมิตวาด
มิเคยขาดการเรียนพากเพียรศิลป์
ปฐมบท ง่ายง่าย มิอายริน
งามระบิลคือครูนั้นผู้ใด

มิรู้ต้นตำราเนาป่าลึก
ร่ำเรียนฝึกครูตนมิสนไหน
มิรู้เลยเทพศิลป์กวินไพร
อาศรมใหญ่ในเมืองปราชญ์เปรื่องมี

จนลูกศิษย์ลูกขานสื่อสารส่ง
ให้งวยงงระบือนามฤาษี
หากสงสารเด็กน้อยด้อยพาที
ผ่านหลายปีซ่อนใครให้ปิดบัง

อนุบาลล้อมรั้วสลัวสิทธิ์
แม้เพียงคิดมองถิ่นก็สิ้นหวัง
มาจากดินถิ่นไพรน้อยใจจัง
กลับคืนรังอาศรมอารณ์กลอน.

พิณจันทร์
๔ เมษายน ๒๕๕๘



*หวัดดีค่ะ ครูปรางค์ลุงไพร และทุกๆท่านค่ะ กลอนน่ะ พิณจันทร์จินตนาค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ   ขอบพระคุณค่ะ