เราจะลืมทุกสิ่ง ในเวลาอันใกล้
........
เสียงหรีดหริ่งร่ำร้องระงมป่า
สายธาราสีคราม..งามสงบ
แสงสะท้อนสะท้านมหรรณพ
พยายามลบทรงจำคนย่ำยี
..............
ธรรมชาติสดใสวิไลลักษณ์
คล้ายผ่องพักตร์ผิวเนื้อนวลฉวี
เรากับปล่อยใบหน้าที่โสภี
ให้ไร้สีสุขสันต์ผ่านวันคืน
.........
วันเวลาเดินดิ่งมิวิ่งกลับ
เราควรรับให้ได้ใยยังฝืน
ทุกทุกสิ่งยิ่งคิดยิ่งกล้ำกลืน
เมื่อเขายื่นคำขาดควรจบกัน
.......
ทำไมหนอสายน้ำแสนสะอาด
แต่เราขาดมั่นใจจิตไหวหวั่น
เราต้องทำ..ให้ได้ในสักวัน
พระคงคา-ตาวัน...เราสัญญา