...ฝนพรำคนช้ำใจ..
.
สายฝนพรำย้ำจิตให้คิดถึง
คนเคยซึ้งวันนี้อยู่ดีไหม
ฟ้ามืดครึ้มตรงนั้นเคียงฝันใจ
มองมองไปคล้ายเธอยังเพ้อคอย
.
แต่ก็คิดอีกทีไม่มีแล้ว
ฟ้าฝั่งแนวมองเห็นเป็นเหงาหงอย
คงทิ้งร้างทางใจไร้ร่องรอย
คนห่างถอยฉันเห็นคล้ายเป็นเธอ
.
ฝนก็พลอยทำฉันให้หวั่นจิต
ให้ยิ่งคิดจนพลอยเหงาหงอยเหม่อ
กี่เนิ่นนานผ่านไปมิได้เจอ
น้ำตาเอ่อรินไหลหนาวใจจัง
.
อีกเมื่อไร ใจเอ๋ยเขนยสุข
เหงาเร้ารุกเมื่อไรให้สมหวัง
เพียงสักน้อยน้ำใจไหลประดัง
พอประทังหลังฝนผจญมี
.
เหมือนจะเห็นรำไรมาใกล้บ้าง
หนาวน้ำค้างยังป้องประคองศรี
หนาวน้ำตาผ้าซับบางราตรี
สักนาทีก็เลือนกลายเหมือนเดิม
.
ความจริงใจให้มั่นยังหวั่นหรือ
มิเคยยื้อสิ่งใดมาให้เสริม
ขอหลบฝนห่มใจยามไข้เติม
มิขอเพิ่มสิ่งใดแค่ใจเคียง
.
พิณจันทร์
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๘