เหมือนจริงมาก
...
ภาพปรากฏบนพื้นยืนขาสั่น
คนถือดาบยืนหันอกหวั่นไหว
อยากจะหันไปจ้องแต่ต้องไป
เพราะข้างใน..เต้นรัวกลัวขึ้นมา
.....
หรือเป็นเพียงรู้สึกที่นึกอยู่
เสียงกึกก้องสองหู..จู่จู่ผวา
ใจตุ๋มตุ๋มต่ำต่ำขึ้นทันตา
มีเพียงป่าสัตว์ร้าย..หมายระวัง
...
ลมกรรโชกหนักหน่วงฝนร่วงสาด
ใบไม้หล่นเกลี่อนกลาดดั่งใครสั่ง
อากาศหนาวเริ่มกระทบผิวกระทั้ง
ดึงผ้าผวยคลุมหลังหวังบรรเทา
....
แสงจันทร์ส่องสว่างกลางยอดหญ้า
แต่สองขาก้าวเดินดั่งคนเขลา
เริ่มงงงง..สงสัยในใจเรา
ฝันรึเปล่า..นึกความเอ่ยถามตัวตัว
....
เห็นเก้าอี้ตัวเก่าเคล้าน้ำฝน
นั่งหย่อนก้นพิงพักเพราะหนักหัว
ขนลุกสู้..ชูชัน..เริ่มหวั่นกลัว
ลมพัดเย็นถ้วนทั่ว...หนาวขั้วใจ
..
เกือบสว่างแน่แน่ว..แว่วเสียงนก
น้ำค้างตก..โดนขานั่งตาใส
จะหาทางกลับบ้านกันอย่างไร
เย็นหัวไหล่หลังล้า..เดิินขาเซ
..
ซีกด้านขวาป่าทึบต้นไม้โถม
ส่วนด้านซ้ายโครมโครมเสียงน้ำเห่
ไม่กี่เมตรกี่ไมล์..ก็ทะเล
จะหันเหหาใครไม่มีมา
...
แล้วที่นี่ทีใดใครช่วยตอบ
ติวเลขสอบ..บนโต๊ะตีหนึ่งกว่า
เสียงติ๊กต๊อกติ๊กต๊อกบอกเวลา
โอ้แม่จ๋า..ที่นี่มิมีใคร
...
ป่านฉะนี้แม่บ่นจนเป็นห่วง
นึกขึ้นมาหายง่วง..เหงื่อร่วงไหล
แม่จ๋าแม่...บ้านเราอยู่ทิศใด
นึกทีไร..สันสนขนลุกเกรียว
...
หนูจ๋าหนู..แดดร้อนสะท้อนหน้า
สนามหญ้าแถวนี้..นะ..มันเปลี่ยว
เก้าอี้เปืยกฉ่ำฝนจนไม้เซียว
หนูเดินเที่ยวหลับไป..ใช่ไหมเอย
..
ตื่นกลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยว พ่อ-แม่เป็นห่วง