เ ห ยื่ อ

เ ห ยื่ อ

๏ สู่ฝันวันฟ้าเปิด ขอบรรเจิด บ น ล า น ใ จ
ลาซึ่งถิ่นอาศัย จำต้องเสี่ยงเถิดตามประสา

๏ เกิดมาอาภัพนัก หนอต่างประจักษ์ “โรฮีนจา”
เหมือนปูหรือผักปลา ย า ก จั ก เ ป ร ย มาเรียงปราย

๏ สิ้นชาติไม่มีชาติ ไร้สัญชาติทั้งหญิงชาย
แล้วหมดทุกความหมาย เหลือแค่หมองบรรโลมมาน

๏ ดาบหน้าอยู่หนไหน? แ ม้ น สุ ด ไ ก ล จั ก ข อ ก ร า น
มองหวังนึกเพียงหวาน แม้นชีพวายยังปองถวิล

๏ เบียดร่างมาบนเรือ แม้แต่เกลือไม่มีกิน
อดอยากอ่อนโรยยิน ค ว า ม ต า ย ยื่ น เมื่อถึงยาม

๏ ศพแลโยนลงทะเล คลื่นซัดล่องลมโชยลาม
เสียงครวญสุดฟ้าคราม ภายใต้คราบน้ำตาคลอ

๏ ท้องทะเล!!หาใช่ลาน หาใช่สุสาน ก ล บ ม อ ซ อ
เวทนาชีวิตหนอ ยิ่งกว่าอนาถยอมจำนน

๏ ถึงฝั่งโอ้เหมือนฝัน เหลือตายมั่นในดวงกมล
แดนหยาดแผ่นดินยล เพียงก้าวย่างเขารุมยำ

๏ ค่าไถ่แลกชีพระทม ดู เ อ า เ ถิ ด สุ ด โ ห ด ทำ
อิ่มหนำเกินกว่าหนำ เอยค้ามนุษย์ตามจำนง

๏ เหมือนคนไม่ใช่คน ความเป็นคนกลายสลายคง
หนองพิษกลัดแหลกผง เลยเน่าแผลยากสมานแผล๚ะ๛
คอนพูธน®

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เ ห ยื่ อ (อ่าน 4250 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้