..นกน้อยทำรังแต่พอตัว..
.
ทำรังแต่พอตัวซุกหัวอยู่
พินิศดูก็เห็นเป็นตัวอย่าง
ลมฝนตกอาศัยร่มใบบาง
หากปล่อยวางดั่งนกได้คงดี
.
ค่ำลงหยุดพเนจรแล้วย้อนกลับ
ซุกกายหลับรังนอนมิจรหนี
เหงาก็ร้องเพลงยลเป็นดนตรี
ฟังคล้ายบทกวีที่บรรเลง
.
เราก็ต่างมองหันมาบรรจบ
บางครั้งสบสายตาศรัทธาเก่ง
มานะถักสานรังดูวังเวง
เหงาข่มเหงบ้างไหมนกไม่ยิน
.
ก็ยังได้มีเพื่อนคนเรือนเปล่า
ทุกข์สุขเคล้าคละลงมิหลงถิ่น
มืดค่ำลงอำลาแหล่งหากิน
เนาเรือนจินต์อักษรแรมรอนไป
.
หากแต่นกค่ำลงก็คงเหงา
เมฆสีเทาบางวันทำหวั่นไหว
หากคลึ้มฟ้าคลึ้มฝนผจญภัย
ลมแรงให้กรรโชกรังโยกคลอน
.
หากแม้นย้ายรังนกเคียงอกหวาน
เข้าเรือนชานคนนอกหวั่นหลอกหลอน
มิรู้เห็นสรวญเสพเนจร
นกอักษรคอนจับล้วนลับตา

พิณจันทร์
........
ขอบคุณเจ้าของภาพจากอินเตอร์เน็ตค่ะ

...มาแต่ตัว...

ก็มองนกตัวน้อยตามรอยอย่าง
เป็นหนทางอุปมาที่อาศัย
กว่าจะสร้างชีวิตสถิตย์ใน
กลางกรุงใหญ่ยากแท้มาแต่ตัว

ก็มิได้น้อยเนื้อสิ้นเอื้อจิต
เกิดชีวิตมากท้นบุญล้นหัว
ญาติพี่น้องมองไปให้พันพัว
ลำบากทั่วมัวหม่นยากจนพอ

ก็ต้องคอยช่วยเหลือหาเผื่อแผ่
หากมิช่วยคงแย่ยากแท้หนอ
อยู่กลางกรุงเกียจคร้านทำงานรอ
มือเท้างอขอใครคงไม่งาม

จึงค่อยค่อยทอถักมิหักหาญ
มากมายงานมาให้เฝ้าไถ่ถาม
ผิดพลาดมีล้มลุกใจปลุกตาม
หากินท่ามแย่งชิงระวิงตน

หากแต่นกก็พลอยใจถอยห่าง
เมื่อมองทางอึมครึมเมฆครึ้มฝน
แม้นเผชิญหน้าสู้อยู่ผจญ
รังร่วงหล่นฝนร้ายชัดหมายพัง

จึ่งแต่เพียงมองนกหัวอกสู้
สร้างที่อยู่พอเคียงแต่เพียงหวัง
มิยุ่งยากเกินไปให้ประดัง
อาศัยรังหากินแค่สิ้นใจ

พิณจันทร์
๓ มิถุนายน ๒๕๕๘