เมื่อหวนนึก
....
แม่จ๋าแม่..ปู่ย่าตาไปไหน
พ่อเป็นใครไร้ญาติขาดน้องพี่
แหงนมองฟ้าคราใดร้าวใจที
ทำไมมีหนูกะแม่แค่สองคน
...
ตื่นแต่เช้าข้าวปลาหาไว้ให้
แบกคันไถไปนาน้ำตาหล่น
หิ้วปินโตกระติกน้ำด้วยความจน
ใส่เสื้อขาดทุกหนทนเพื่อใคร
...
แดดร้อนหัวตัวดำชอกช้ำนัก
แม่คงรักพื้นนาป่า..ไสว
รักแผ่นดินถิ่นเก่าตอนเยาว์วัย
รักอุ่นไอไร่สวนล้วนสร้างรัง
...
แม่รักหนูด้วยไหมหนูไม่ถาม
เพราะความงามยามยิ้มอิ่มเอมหวัง
แม่เหน็ดเหนื่อยหนักหนาขาเจียนพัง
ผมเห็นแม่ปวดหลัง..ทั้งตาปี
...
มุ้งสีคล้ำดำเหม็นเห็นแล้วทุกข์
เป็นกระจุกเชือกพันกันผ้าหนี
ยุงก็เยอะแยะจังช่างโจมตี
แม่จะบี้..สักตัวบอกกลัวกรรม
...
แอบมองแม่ร่ำไห้อยู่หลายหน
ร้องเสียจนสะอื้นผมกลืนกล่ำ
สภาพกายย่ำแย่..แม่..ระกำ
ทุกข์กระหน่ำย่ำแย่..แต่ทะนง
.....
ไม่เคยบ่นเคยท้อ..แม่รอหนู
เรียนจบครูคือหวัง..ตั้งประสงค์
สองมือแม่..เกรียมไหม้ไร้พะวง
จิตใจยังมั่นคงความคิดเดิม
....
สิบกว่าปีมีแม่เสมือนพ่อ
รักเกิดก่อหล่อหลอมย่อมหึกเหิม
รอยยิ้มแม่เหมือนน้ำทิพย์หยิบแต้มเติม
คอยส่งเสริมเพิ่มพลังดั่งศาสตรา
....
วันที่หนูเรียนจบครบกำหนด
แม่สวยสดกว่าใครในโลกหล้า
ภาพที่เห็นวันรับปริญญา
ยังติดตาตรึงใจไม่รู้ลืม