สนอง เสาทอง
นักกลอนผู้อ่อนไหว
 ออฟไลน์
กระทู้: 136
ผู้เริ่มหัวข้อนี้
|
ห่วงหวง...ปิ่มขาดใจ
***บทกวีที่นำมาจากหนังสือกวีนิพนธ์ อุ่นลมรัก พัดคืนหวน มาอุ่นใจ, กรุงเทพฯ, วิภาษา, 2554 ที่นำมาตีพิมพ์ใหม่ ส่วนมากจะมีการปรับปรุงแก้ไขในหลายๆ จุด จะไม่เหมือนต้นฉบับเดิมที่ตีพิมพ์ครั้งแรก
ห่วงหวง...ปิ่มขาดใจ
จันทร์นวล...คืนเพ็ญแต้ม
ปรายแสงเย็นวาดแจ่มพร่างนิศา
ดอกดาวพรายป้ายเปื้อนแก้มนภา
อวดแสงพริบพร่า, วิบวาว-แข่งแข
เพ็ญคืนแรฟ้าแพรเพ็ญอร่าม
มิวายแหงนแขงามเหม่อชะแง้
เหงาร้าย, เหน็บลึก-บึ้งรวงแด
เงาโศกพาด...ทาบหฤทัย
วอนจันทร์...แอร่มฟ้า
นำช่อรวงใจแห่งรักข้าไปให้
ส่งให้ถึงใจเธอ ณ แสนไกล
อย่าแสร้งเบือนไถลเร่งไคลคลา
จันทร์เจ้าเอ๋ย
อย่าเมินเฉยคำวอนข้า
เร่งรุดพลัน, อย่าเสียการ-เยิ่นเวลา
ก่อนเธอ...นิทราหลับใหล
วานจันทร์ฝากคำถ้อย
กระซิบค่อยค่อย...ใกล้ใกล้
'...ว่ารักยิ่งแผ่นดินแผ่นฟ้า, ยิ่งมหาชเลลัย
ยิ่งอสงไขยจักรวาล...'
วอนจันทร์เตือนย้ำคนไกล
มีใจดวงแท้รัก, รุ่มร้อน-โศกศัลย์
'...กระวนกระวายเคียงจาบัลย์...'
ห่วงหวง...ปิ่มอาสัญ…ยามแรมไกลฯ
จาก...
สนอง เสาทอง, กวีนิพนธ์ อุ่นลมรัก พัดคืนหวน มาอุ่นใจ, กรุงเทพฯ, วิภาษา, 2554
|
