เมฆก้อนน้อยลอยฟ่องเต็มท้องฟ้า
ลมพัดพาเมฆขาวข้ามภูเขา
บังแสงฮามตามด้วยเมฆดำเทา
เสียงร้องเบาเริ่มตึงดังอึงอล
เกือบสัปดาห์นาแล้งน้ำแห้งขอด
คงไม่รอดมะม่วงเหลืองร่วงหล่น
พวงลำไยใบเฉาแดดเผาบน
รอพึ่งฝนปรานีชี้เป็นตาย
ขาดน้ำดินขาดหญ้านาขาดข้าว
คลื่นร้อนผ่าวคนฉิวหิวกระหาย
สัตว์เจ็บป่วยม้วยมอดพืชวอดวาย
แถมโรคร้ายลุกลามไวรัสรา
เมฆมืดดำต่ำลงลอยตรงหัว
ร่ำระรัวขอแถนตกแสนห่า
เจิ่งทั่วหนองคลองบึงถึงทุ่งนา
ทันเวลาก่อนยุบชุบชีวี
ฝนสุยสุยปรอยปรอยอ่อยป๊อกแป๊ก
ลมสอดแทรกพาพัดแรงจัดหนี
เมฆค่อยเคลื่อนเลื่อนไปในทันที
หลงเหลือมีกระจายฝ้าฝ้ายจาง
ขอยืมเชือกเส้นยาวราวโยชน์หนึ่ง
ผูกรัดดึงเมฆไม่ให้ลี้ห่าง
กลายเป็นฝนพรมพรำชุ่มฉ่ำบาง
พอมีทางสำเร็จไหมใครบอกที
รพีกาญจน์
