นิทานธรรม...
.ทาสผู้ซื่อสัตย์
..............
ขอนำเล่ากล่าวขานนิทานหนึ่ง
หากคนเราคำนึงถึงเหตุผล
ไร้สติตรึกตรอง..ของกมล
สิ่งผ่านพ้นมิหวนกลับสดับฟัง
..
ครอบครัวหนึ่งเลี้ยงพังพอนไว้ในบ้าน
แม้เนิ่นนานขนาดไหนไม่วายสั่ง
สัตว์หน้าขนเช่นเราเขาชิงชัง
หากคิดร้ายภายหลังอย่าหวังเลี้ยง
....
ยินเจ้านายจำนรรจ์พลันเศร้าจิต
ไม่เคยคิดอาฆาตบังอาจเถียง
มีที่อยู่ที่กินก็พอเพียง
ฟังสำเนียงนายบ่นท้นรำพัน
....
เฝ้าลูกเราเอาไว้ในแปลหลับ
จะรีบกลับก่อนตื่นยืนเสกสรรค์
ทำหน้าที่ของเจ้าเฝ้ากดดัน
อกหวาดหวั่นหวิวไหวระไวระวัง
......
เห็นงูเหลือมตัวใหญ่เลื้อยในบ้าน
รีบลนลานกัดกลางอย่างบ้าคลั่ง
เลือดไหลนองกองพื้นขื่นใจจัง
ฝืนสังขารไปนั่งรอเจ้านาย
.....
อาจจะเป็น..ลิขิตของฟากฟ้า
ดวงชะตาต้องดิ้นสิ้นสลาย
หารับรู้ว่าตัวนั้นใกล้ตาย
จวบวาระสุดท้ายย่างกรายพา
......
เห็นพังพอนนอนเศร้าเคล้าคราบเลือด
แสนดาลเดือดคิดไปไกลหนักหนา
จับไม้ตีกระหน่ำซ้ำไปมา
มิเวทนาถามความตามใจตัว
.....
เหลือบเห็นกายลูกน้อยนอนหลับไหล
นึกเอะใจเจอะงู..รู้ดี-ชั่ว
จิตสว่างร่างพังพอนนอนมัวซัว
ไร้เงาหัวนัวเนาจึงเข้าใจ
....
ก้มลงอุ้มพังพอนนอนแน่นิ่ง
เจ้าซื่อสัตย์เสียจริงยิ่งหมองไหม้
เราขอโทษภาพที่เห็นเช่นชี้ไป
ขออภัยเจ้านักที่รักเรา
...
ร่างพังพอนนอนดิ้นสิ้นชีวิต
ไม่เคยคิดทรยศใครใจแสนเศร้า
อย่ามองภาพที่เห็นเช่นบางเบา
สิ่งโง่เง่าเขลาขลาดอาจติดตาม..