(ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ตค่ะ)

...ด้วยศรัทธา...

ปลอบตัวเองเมื่อใจเจ็บไหม้แผล
อย่างอแงกลับเรือนหาเพื่อนศิลป์
คิดใคร่ครวญล้วนหมองครรลองจินต์
น้ำตารินบ่อยเกินสุดเขินใจ
.
หันกลับเรือนสวดมนต์เหมือนคนบ้า
กรวดน้ำตาอุทิศติดนิสัย
มีด้วยหรือว้าวุ่นครุกกรุ่นใน
ท่องสวดไปใจแช่งเป็นแรงเงา
.
อยากสงบรบจิตมิปลิดหล่น
มองผู้คนคล้ายเพื่อนในเรือนเขา
อยากจะถามความเห็นลำเค็ญเนา
เจ็บเบาเบาลึกลึกรู้สึกตน
.
กว่าจะฟื้นคืนกลับแทบลับร่าง
ซ่อนสาปสางซ่อนแสงทุกแห่งหน
เดินโซซัดโซเซปนเปคน
ท่ามเมฆฝน..ศรัทธากลับจ้ามี
.
ถามตัวเองอีกครั้งสิ้นกังขา
เมื่อแรกมาเปล่าดาย ก็คล้ายผี
เมื่อแรกเริ่มเติมส่วนมากล้วนดี
ศรัทธาหนีซ่อนไหนแค่ใจพัง
.
สิ้นคำถามหัวใจก็ให้ตอบ
ศรัทธามอบทั้งสิ้นมองถิ่นหลัง
ต้องยอมรับทั้งสุขทุกข์ประดัง
ศรัทธายังแน่นหนักด้วยรักเธอ
.
พิณจันทร์
๘ กันยายน ๒๕๕๘