ผู้หญิงคนนี้คือ..แม่
...
เป็นผู้หญิงคนหนึ่งทึ่งไหมโลก
ความเศร้าโศกโบกมือคือเหตุผล
แบกภาระทั้งหมดในมือตน
ทุกอย่างล้วนเอ่อล้น..เหนื่อยท้นกาย
..
เดินมุ่งหน้าหาจุดบรรจงจับ
ปวดขมองขมับ..เกือบดับสลาย
ต้องเดินหน้าเฉกเช่นมิเว้นวาย
สู่จุดหมายมุ่งมั่นมิหันขบวน
...
อายุราวสามสิบแสนวิโยค
สามีตายจากโลก..อกปั่นป่วน
เห็นสายตาลูกน้อยนอนรัญจวน
ทุกสิ่งคือฉนวนโน้มนำใจ
..
เปรียบเรือน้อยลอยคว้างกลางน่านน้ำ
พยายาม..งัดพายซ้ายขวาใหม่
ตายดาบหน้าหนอเราเขาว่าไว้
ทิศทางใดกันนะเฝ้าคะเน
...
ชีวิตนี้...มีแต่ทรงและทรุด
สมอหลุดใบหล่นจนเรือเห
สายน้ำเชี่ยวเกรี้ยวกราดปาดเหงื่อเซ
ลูกลูกร้องโยเยอยู่บนเรือ
..
คำว่าแม่มีค่าเกินกว่าหนี
สองมือปรี่เปลี่ยนปรับจับหางเสือ
เพราะลูกคือชีวิตจิตเลือดเนื้อ
สิ่งเดียวที่คงเหลือ..คือเยื่อใย
...
กว่าจะมี..วันนี้ล้มกี่ครั้ง
กว่าจะลุกขึ้นนั่งดั่งฝันใฝ่
กว่าจะมีความสุข..ทุกข์เท่าใด
ลุกกี่ครั้งยังจำได้..ไม่เคยลืม

พระคุณแม่เลิศล้ำใหญ่กว่าไตรภพ
ได้ประสบพบล่วงทั้งหวงแหน
รักของแม่ใหญ่กว่าเขตประเทศแคว้น
เป็นดินแดนวิมานพรรณราย

ลึกซึ้งบทรสความงามล้ำเหลือ
ได้จุนเจือลูกรักพักใจหมาย
พอหันมองตัวเองสังเวชวาย
แสนละอายบทตนคนมารดา

เลี้ยงแต่ลูกให้ได้ดีของคนอื่น
เทวันคืนเป็นงานนั้นมิหันหา
พออ่านกลอนจึ่งร้อนใจในวิญญา
รีบกลับมาเลี้ยงลูกตนสองคนเลย

สิริวตี