....เฉยเฉยนะ....

ความรู้สึกลึกล้ำยากกำหนด
ให้ปรากฏออกมาว่ารักเขา
ความคิดถึงก็เพียงแต่บางเบา
แค่เพียงเงาเท่านั้นแบ่งปันมา

แม้รู้สึกคิดถึงมิซึ้งซ่าน
ออกรำคารขุ่นใจเหมือนไร้ค่า
มิเคยมีความหมายในสายตา
น้อยเรียกหามาใกล้สงสัยงาน

ก็มิได้รังเกียจมาเบียดจิต
เพียงน้อยนิดทรวงในให้ประสาน
บางเวลาก็เลือนเหมือนเมื่อวาน
เพียงพบผ่านดวงจินต์ก็สิ้นกัน

ก็มีบ้างช่วยเหลืองานเกื้อหนุน
แค่เจือจุนเราต่างร่วมสร้างสรร
ก็แค่นี้ที่เห็นเป็นยืนยัน
ปัจจุบันเฉยเฉยดั่งเคยมี

อาจบางครั้งผ่านไปให้ประสบ
น้อยจะทบทวนใจเหตุใดหนี
และคงไม่รื้อฟื้นชื่นฤดี
ผ่านเดือนปีมาแล้วย่อมแผ่งลง

แม้ยังเห็นกันบ้างในบางครั้ง
ก็หันหลังฝุ่นดินก็สิ้นผง
จากกันแล้วไม่ฝืนจะยืนยง
ทุกอย่างคง..ขาดกันจนวันตาย

พิณจันทร์
๔ กรกฎำคม ๒๕๕๙