ใช่เหาะเหินเดินดินกลางกลิ่นเน่า
เปลือยคู่เท้าย่ำโคลนกระโจนปลัก
หลงติดหล่มลงลึกกึกชะงัก
ออกแรงชักดึงตนพ้นตมไกล

ใช้สิ่งดีมีน้ำโลมชำระ
ขัดถูชะหมดจดผิวผดใส
ซับเช็ดแห้งแป้งพอกทั่วนอกใน
ล้วนละไมข้นขาวพร่างพราวตา

โลกธรรมนำเปรยเฉลยรู้
หนอนย่อมอยู่อาจมคนดมด่า
กลายเลื่อมรัก"จักจั่น"ลั่นพารา
กินน้ำค้างกลางป่าหน้าแล้งเยือน

จากจุดนิดติดใบไม้เน่าเหม็น
ไข่กลายเป็น"หิ่งห้อย"บินลอยเลื่อน
โรจน์วาววับขับแข่งล้อแสงเดือน
พึงตรึกเตือน"เกิดแจ้งจากมืดมน"

เมื่อโลภหมุนขุ่นดำถลำร่าง
ควรสะสางล้างอาบลบคราบหม่น
คลี่สะบัดปัดเสื้อทิ้งเจือปน
ก้าวผ่านพ้นเปื้อนเปรอะเลอะละออง

คำติฉินนินทาว่าเท่านั้น
หลอกหลอนกันสรรเสริญเยินยกย่อง
ละตำแหน่งแย่งยศหมดคะนอง
สู่ครรลองครองธรรมล้ำเลิศเอย

รพีกาญจน์