ก้าวทุกก้าวที่อยากเยื้องย่างออก
กลับถูกตอกที่ขากล้าก้าวไม่
ทุกความฝันสูญหายสลายไป
หมดสิ้นไฟพลังความหวังงาม

แสงอาทิตย์ล้อเมฆฟ้าตาฉันหม่น
น้ำตาหล่นปนรอยเจ็บเก็บคำถาม
สุดระทมหม่นไหม้ในพยายาม
วันพิรามหมดแล้วแก้วฤดี

อยากจะเยื้องออกท้าชะตาโลก
แต่ความโศกกุมไว้มิหน่ายหนี
รักของฉันอยู่ตรงไหนที่ใจมี
ทำไมลี้หนีไปไม่หวนคืน

อยากจะจบชีวิต ณ ตรงนี้
ความเจ็บปรี่มากมายในความตื่น
หากสิ้นลมหายใจในยั่งยืน
คงจะรื่นดวงวิญญ์จินต์นี้เอย

สิริวตี

 

แต่...วันนี้คือวันที่ ดีที่สุด
ขอจงหยุดว้าวุ่นแม่คุณเอ๋ย
อย่าคิดหมายตายปัญหาจะลงเอย
แม้นเกิดเงยอีกอาจไม่ได้เป็นคน

จงภูมิใจสุขใจในวันนี้
ร้ายหรือดีมิต้องไปหมองหม่น
แอ่งน้ำตาครามากอาจหลากล้น
ล้างใจตนแล้วเช็ดหน้าท้าความจริง

ธนุ เสนสิงห์

(ฉันไม่ชอบกลอนเศร้าเลยจริง ๆ)

แต่วันนี้..หรือวันไหนไอเชิ๊บเชิ๊บ
ว่างสวมเกิบตะลอนทัวร์ทั่วสักครั้ง
ปล่อยชีวิตหาจุดหมายจนปลายฝั่ง
เพิ่มพลังชาร์ตไฟใจกระชวย

ใช้ชีวิตนอกกรอบชอบก็จัด
อย่าได้ผลัดขัดข้องสมองป่วย
ฝันให้ไกลไปให้ถึงจึงจะรวย
โชคไม่ช่วยอย่าคิดท้อรอสู้ไป

ต้นตระกรานต์