...อาหารสำรับเก่า...

...นึกถึงครั้ง คืนวัน เคยพันผูก
.ครั้งมีลูก อยู่เรือน วิ่งเคลื่อนไหว
.เมือครั้งตอน ที่เจ้า ยังเยาว์วัย
.เป็นแก้วใจ แก้วตา พาสุขจินต์

...พ่อทำงาน หาเสบียง เลี้ยงดูเจ้า
.แม่ก็เฝ้า กล่อมไกว ใจถวิล
.จัดสำรับ ข้าวปลา หาให้กิน
.หลอมชีวิน แดดวง แสนห่วงใย

...ทั้งเนื้อหมู ปูปลา หาฟูมฟัก
.พ่อกินผัก แม่พริกป่น อดทนได้
.เห็นลูกอิ่ม ยิ้มรื่น ชื่นหทัย
.ขอเพียงให้ ลูกยา อย่าหิวโซ

...เป็นเช่นนี้ มานาน จนกาลเปลี่ยน
.ส่งลูกเรียน หวังทาง สร้างสุขโข
.อยากเห็นเจ้า เป็นใหญ่ ได้เป็นโต
.สำเร็จโชว์ ปริญญา คว้ามากุม

...จึงต้องยอม ออมทรัพย์ ไม่จับจ่าย
.ทนฝืนกาย ทานพริกผัก โรคหมักสุม
.จิ้มกระถิน กินมะระ ต้มมะรุม
.เหลือหนังหุ้ม กายผอม ยอมทนทาน

...จนบัดนี้ ลูกเรียนจบ ครบหลักศาสตร์
.เจ้านิราศ หายไปไหน ไม่กลับบ้าน
.ทิ้งพ่อแม่ นั่งรอ ทรมาน
.กับอาหาร สำรับเก่า สุดเศร้าใจ...

..พระเอกดราม่า..
๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๙

..ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เนตครับ..