** กาพย์ฉบัง ๑๖ **
๐๐ ครวญ ๐๐
...เสียงดุเหว่าแว่วฟังวังเวง.....ราวกับขับเพลง
.บรรเลงบทเศร้าเคล้าไพร
...นกร้องก้องดังฟังไกล....หรีดหริ่งเรไร
.ฟังให้ฤทัยโหยหวน
...เหมือนใครเพ้อพร่ำคร่ำครวญ....ยิ่งฟังดั่งชวน.
รัญจวนระทมข่มฝืน
...มองดาวพราวพร่างกลางคืน...ยิ่งจำกล้ำกลืน
.ตันตื้นสะอื้นอกตรม
...ดาวรายเหมือนสายเนตรคม.....ที่เคยเชยชม
.เอวกลมยามน้องจ้องมา
...ดึกสงัดพระพายพัดพา.........ยินเสียงสกุณา
.อุราฉันมันหวั่นไหว
...เหมือนเสียงสำเนียงผู้ใด........ร้องพร่ำร่ำไร
.ให้เรานี้เข้าไปหา
...สะดุ้งตัวตื่นลืมตา................ว้าเหว่เอกา
.โถเราเหงาจนหม่นครวญ...
*******************************************
..พระเอกดราม่า..
