...ผ้าพริ้วเหลือง เรืองรอง เมื่อมองผ่าน
.บนสะพาน ไม้ไผ่ขัด ตัดท้องทุ่ง
.ข้าวแตกใบ หอมไอดิน กลิ่นจรุง
.อรุณรุ่ง อ้อมโอบบุตร พุทธองค์
...พร้อมสำเนียง เสียงระฆัง ดังหง่างเหง่ง
.ฟังวังเวง จากเขตุคาม อารามสงฆ์
.ไก่ขันรับ กับสกุณา จากป่าพง
.ที่ร้องส่ง เสียงเพรียก เรียกหากัน
...พระภิกษุ ภิกขาจาร ผ่านทุ่งข้าว
.สำรวมก้าว จาริกไป ไม่ไหวหวั่น
.เพื่อโปรดญาติ ตักบาตรรอ นั่งออกัน
.ที่ยึดมั่น ในกุศล ผลบุญ
...ยึดพุทธะ ธรรมะแน่น เป็นแก่นสาร
.หวังนิพพาน อันสูงไกล ไม่เวียนหมุน
.พระสงฆ์เป็น เช่นสะพาน ผ่านมาจุน
.ผู้นำบุญ มาโปรดให้ ได้ทั่วกัน
...พระภิกษุ มุมานะ ธรรมะบ่ม
.จาริกก้ม หน้าสำรวม ร่วมจิตขันธุ์
.ภาณุมาศ สาดแสงทอง ส่องพืชพันธุ์
.พระสงฆ์มั่น บิณฑบาตร สาดแสงธรรม
...อาทิตย์สาด รังสีไป ในทุกทิศ
.ที่มืดมิด ก็พลันจาง สว่างล้ำ
.ทั่วท้องทุ่ง ดูสดใส ไร้มืดดำ
.แสงทองนำ ทุกสิ่งมา คราอรุณ
...พระธรรมสาด แสงส่องใจ ใครหลงผิด
.ที่มืดมิด สว่างล้ำ เพราะธรรมหนุน
.ผ้าพริ้วเหลือง เรืองรองผ่าน สะพานบุญ
.คือสิ่งจุน โลกให้ สดใสงาม...
...พระเอกดราม่า...
..๑๓ มค.๒๕๕๙..
