ถนอมทรงจำไว้เมื่อใดพราก
ถึงลำบากจะคิดถึงหนึ่งนวลแก้ว
หยาดเม็ดฝนหยาดผ่านทุกย่านแนว
กระซิบแผ่วคำรักก็จักยิน

ถึงเช้านี้ฝนซู่เป็นลู่สาย
ความรักกลายและกลับจึงดับสิ้น
เริงอรุณด้วยน้ำใสไหลลงดิน
น้ำตารินเท่าใดไม่อาจรู้

ฤๅรักคือความเจ็บปวดที่รวดร้าว
ที่เกาะก้าวก่ายเช่นความเป็นอยู่
ตื่นมาเคยเล้าโลมแม่โฉมตรู
ยอดพธูตอนนี้อยู่ที่ใด

ตื่นมารับอรุณกรุ่นกลิ่นฝน
ลมโบยบนเบาพรมผมไสว
เอามือสอดลอดสางพลางคิดไป
ก่อนมีใครเคียงคลอพะนอครอง

ส่งกระแสแผ่ผ่านยังม่านฟ้า
เชื่อมอุราสักหนดลสนอง
ซ่อมเสริมห้วงดวงใจสมใฝ่ปอง
ตอนนี้น้องรอที่ศรีธัญญา

ละอองดิน