มิเคยมีสิ่งใดให้เที่ยงแท้
ทุกอย่างล้วนผันแปรแลหลีกหนี
ยิ่งยึดเหนี่ยวเรี่ยวแรงล้าทันที
ต้องพลัดพรากอย่างนี้อยู่ร่ำไป

คนเคยดีต่อกันยังผันเปลี่ยน
อคติพาเพี้ยนยังเป็นได้
จากคนเคยคบหาพาเห็นใจ
กลับฝากถ้อยคำไว้ให้เจ็บทรวง

แต่หากเราเห็นซึ่ง...ความไม่เที่ยง
จะหลบเลี่ยงอย่างไรไม่พ้นบ่วง
จงยอมรับความจริงสิ่งทั้งปวง
จักลุล่วง..ความโกรธ..พ้นภัยพาล.



เราก็แค่ปุถุชน ยังไม่อาจหลุดพ้นในเวลานี้ ทุกครั้งที่เข้ามาที่นี่ฉันรู้สึกเจ็บปวดใจ คิดถึงใครบางคนที่ดูถูกฉัน แต่ฉันยังคงต้องเข้ามา เพราะสัญญาใจที่ฉันต้องรักษา

ขออภัยกับข้อความนิยามไว้
อย่าใส่ใจเสียงแว่วแววสับสน
ผู้ใดจัก..เป็นเช่นไร..เมื่อได้ยล
เมื่อต่างคนต่างใจ..ย่อมต่างกัน

แค่หัวข้อ..ต่อร้อย..ถ้อยความคิด
ตรงจริต..ทิศทางดังใจฝัน
และเผอิญ..คิดถึง..ซึ่งวานวัน
เป็นเช่นนั้น..นั่นเอง..มิมีไรจ้ะ