ธรรมชาติธรรมเหงา

อนิจจาข้าเปลี่ยวดูเดียวดาย
ตะวันสายแล้วล่ะนะเพื่อนเอ๋ย
มิมีใครเยี่ยมกรายเข้าใกล้เลย
ดูเฉยเมยเหมือนข้าบ้าคนเดียว

คงดูว่าข้าหลงยุคปลุกเฟ้อฝัน
เลยไม่หันมามองจ้องแลเหลียว
โอ้หนทางของฉันมันแสนเปลี่ยว
ต้องเลาะเลี้ยวหลายคดคงหมดใจ

คงจะมีสักวันมีฉันท์เพื่อน
เปรียบเสมือนรากแก้วอันแววใส
พร้อมหยั่งลึกกระชับนับสืบไป
แขนงใหม่แตกเพิ่มเริ่มงอกงาม

มหาโพธิ์เขียวชะอุ่มเป็นพุ่มกว้าง
คอยกั้นกางทั่วด้าวชาวสยาม
แผ่ค่าคุณร่มเย็นเป็นรูปนาม
ทั่วเขตคามเห็นสัจธรรมล้ำค่าคุณ

ศึกษาถ้อยร้อยคำธรรมพระพุทธ
ศาสตร์สูงสุดตัวนำมาค้ำหนุน
หลักธรรมชาติธรรมเสริมค้ำจุน
ก่อกองทุนเสริมปัญญาสัจจาธรรม

ตาสว่างอย่างไร้ดำทำลายจิต
จึงเพ่งพิศเห็นธรรมชาติสะอาดล้ำ
ยึดกฎเกณฑ์ธรรมชาติเป็นกิจกรรม
เป็นตัวนำดำเนินชีวิตคิดถูกทาง

ไม่ฝืนกฎธรรมชาติที่วาดไว้
ผิดพลาดไปไม่รั้นพลันสะสาง
เหล่าปัญหามิมากนักจักเบาบาง
คอยเสริมสร้างสิ่งดีที่ค่าควร

วิทยาศาสร์ล้ำค่าเข้ามาหนุน
เป็นใบบุญเพิ่มปลูกถูกกระสวน
คนเพิ่มมากธรรมชาติอาจแปรปรวน
เป็นชนวนภัยพิษติดตามมา

วิทยาศาสตร์ฉลาดล้ำนำแก้ไข
ปลดพิษภัยบางเบาเหล่าปัญหา
ที่ช่องว่างทางเสียหายได้เยียวยา
ที่พัฒนาเสริมใส่ไปตามที

โลกสมดุลตลอดไปไม่พินาศ
ธรรมชาติคงคู่อยู่สุขศรี
มนุษยชาติร่มเย็นเป็นทวี
ทั่วปฐพีสันติสุขหมดทุข์เอย
 
ประทีป  วัฒนสิทธิ์
1 พ.ย. 2556