"มุมกาแฟ มุมวิเวก"

 

โต๊ะตัวเล็กสีขาวพราวพิสุทธิ์
ดูเข้าชุดที่นั่งข้างหน้าต่าง
ม่านรับลมพรมพลิ้วผิวแผ่วบาง
หลบมุมอย่างโดดเดี่ยวเลี้ยวด้านใน

มุมสงบกลางร้านอันครึกครื้น
ขอตั้งหลักพักฟื้นก่อนยืนใหม่
จิบกาแฟถ้วยโปรดรสพอใจ
อย่างละไมอารมณ์พรมอุรา

กาแฟกรุ่นอุ่นร้อนซ่อนความคิด
ยากจะปิดทิ้งร้างทางก้าวหน้า
คือต่อสู้ดิ้นรนขนเงินตรา
หรือตัณหามนุษย์ต่างรุดทำ

เพื่ออะไรกันแน่แง่ชีวิต
จึงลิขิตทิศเดินเพลินถลำ
แสวงเพื่อสิ่งใดใครเล่านำ
จึงยอมสิ้นจองจำคำว่างาน

มีแก่งแย่งขัดขวางช่างน่าขัน
มีเย้ยหยันหยามเหยียดเบียดต่อต้าน
มีทำลายฉ้อฉลด้วยกลพาล
ยืนตระหง่านบนเกียรติเบียดอีกคน

จิบกาแฟเบาขมรสกลมกล่อม
เอาล้างย้อมความล้าระอาหม่น
ยังต้องก้าวกลับสานงานวังวน
พบกับกลเหลี่ยมเล่ห์เพทุบาย

เถอะหนึ่งช่วงล่วงเวลาเข้ามาผ่อน
จิบกาแฟอุ่นอ่อนซ่อนใจหาย
ผ่อนอารมณ์ข่มเครียดเบียดใจกาย
กลิ่นกาแฟพลิ้วคลายให้อารมณ์

สิ้นกาแฟเลิศรสหยดสุดท้าย
คือสัญญาณท้าทายในโลกขม
หากสำลักชักชืดพะอืดอม
กาแฟพรมกลิ่นหอมพร้อมล้างใจ

 

ดาวจัง

จิบกาแฟหลังเที่ยงเลี่ยงเคืองขุ่น
กาแฟอุ่นกรุ่นไอไล้โลมขวัญ
ผ่านครึ่งแง่แค่ครึ่งในหนึ่งวัน
พบสิ่งอันหลายหลากยุ่งยากใจ

หลับตาชิมกาแฟแก่ถึงรส
ปานจะบดอารมณ์อันขมไหม้
เสียสิ้นจางลางเลือนจนเลื่อนไป
แทนรู้สึกนั้นไว้ในกาแฟ

จิบกาแฟลิ้มรสหยดสุดท้าย
หมดเวลาผ่อนคลายหลายเรื่องแก้
ลุกจากที่ลาก่อนความอ่อนแอ
ท้ายก็แค่เงาจาง..แกล้งขวางเรา

ยิ้มสุดท้ายหลังเที่ยงเสี่ยงดอกรัก
ส่งเข้าทักคู่ชิมที่ปริ่มเหงา
กระต่ายน้อยพบกันวันเบาเบา
กับกาแฟถ้วยเก่าเราสองคน

 

ดาวดาวนะ

/upic.me/show/52337053]

ห้วงคำนึง

ร้านกาแฟ ได้โต๊ะนั่งริมหน้าต่าง
เห็นวิวกว้างเพลินตาพาส่งผล
มุมสวยงามเหมาะจังมานั่งยล
ร้านโอ่โถงผู้คนเริ่มพอมี

มุมสงบของฉันนั้นไม่หวัง
ขอเพียงนั่งพักกายในวิถี
สั่งกาแฟหอมกรุ่นอุ่นชีวี
ขนมมีเคียงจานจัดมาวาง

ปล่อยความคิดลอยไปไร้จุดหมาย
ฝนพรั่งพรายปรายมานอกหน้าต่าง
สายลมอ่อนพัดซ่ามาเจือจาง
หมอกลอยคว้างละลิ่วโชยฉิวไป

นั่งเหม่อมองปล่อยจินต์บินท่องฟ้า
ทิวเมฆากอดขุนเขาเนาไศล
ทะมึนครึ้มชะอุ่มตะคุ่มไกล
ซับฝนไว้ให้ฉ่ำน้ำชุ่มดิน

จิบกาแฟหอมนุ่มกลุ่มควันฉุย
มีเสียงคุยตามสบายให้ถวิล
บ้างก็บ่นฝนฟ้าพายลยิน
ท่วมหมดสิ้นระทมจมบาดาล

มีเวลาพาคิดคะนึงหวน
ได้ทบทวนโน่นนี่ที่พ้นผ่าน
ทำถูกบ้างผิดบ้างบางประการ
ย้อนกลับธารเวลาอดีตนำ

ฝนยังโรยโปรยปลิวดั่งพลิ้วม่าน
มวลดอกไม้ฉายฉานชื่นบานฉ่ำ
คลี่ดอกช่อล้อเหลิงเริงรำบำ
กลางฝนพรำพร่างพรายสุดสายตา


ขอบคุณครับ

ศิลาสีรุ้ง
๑๗ สิงหาคม ๒๕๕๗









ขอบคุณภาพจาก  Internet ครับ

"มุมกาแฟ มุมใจ"


จิบกาแฟยามบ่ายในวันหยุด
โลกยังรุดก้าวไปในข้างหน้า
ยังหมุนเวียนเปลี่ยนไปใต้เวลา
มิอ่อนล้ายังเป็นเช่นทุกวัน

หากหัวใจเราสิที่ร้อนเร่า
หรือพบกับความเหงาเข้ามาผัน
เป็นอารมณ์ขมกลืน,ขื่น,หวาน,มัน
จะเกิดทุกสิ่งอันนั้นก็เรา

คิดอาจคล้ายฟุ้งซ่านดังม่านหมอก
พลางตากลอกหลอกใจทำให้เศร้า
เพียงควันฟุ้งกาแฟแค่เบาเบา
ล้วนสร้างเงาบังตาถ้าปิดใจ

มุมกาแฟมุมใจในทางกลับ
แค่ตั้งหลักย้อนนับกับคิดใหม่
ผ่อนคลายก่อนเรื่องเดิมที่เติมไฟ
ก่อนจะไหม้อารมณ์ระทมนาน

ละสายตามุมไกลมาใกล้บ้าง
โต๊ะข้างข้างยิ้มไปให้หวานหวาน
มิตรภาพอาบใจได้เบ่งบาน
 ได้พบพานรู้ใจคล้ายกาแฟ

มองในตรึกลึกลงตรงดวงหน้า
เราต่างมาเพื่อพบกลบรอยแผล
สุขทุกข์เศร้าเหงาชังบ้างอ่อนแอ
ล้วนแล้วแต่มิต่างอย่างธรรมดา

ถอนหายใจพร้อมยิ้มก่อนชิมรส
กาแฟบดรสเข้มเต็มเติมค่า
กู้สำนึกตรึกใจให้กลับมา
พร้อมฟันฝ่าอีกครั้งยังพรุ่งนี้

  กาแฟคุณศิลาน่าดื่มเป็นยิ่งนัก

เงาตะคุ่ม มุมมืดเสียงครืดคราด
แสงหรี่พาดเลือนรางพรางตาบ่ง
สันนิษฐานวามวูบวัดรูปทรง
เป็นอนงค์แบบบางร่างแช่มช้อย

กรุ่นกลิ่นเข้มอวลอบตลบฟุ้ง
หอมจรุงรัญจวนเย้ายวนปล่อย
ให้สาวเท้าตามฉมพร่างพรมรอย
แล้วหยุดคอยเบื้องหน้าสุดาดวง

กำดินสออีกมือถือกระดาษ
เป็นนักวาดนักประพันธ์ฝันโชติช่วง
ฤานักกลอนอ่อนไหวไล้โลมทรวง
มาปลดปวงขื่นขมปรารมภ์กลอน

จึ่งมอบไมตรีจิตมิตรภาพ
จักขอทราบนามพริ้งมิ่งสมร
“พิณนรี”ดังเอ่ยเผยงามงอน
มินิ่งนอนรีบน้อมค้อมคำนับ

 แหะแหะ...นี่อาจารย์เราในเงานั่น
นั่งเร็วพลันรบเร้าเย้าขานขับ
ช่วยถ่ายทอดวิชาอย่าช้าครับ
พร้อมสำรับขนมทั้งนมเนย

จิบกาแฟไขว่ห้างนั่งอย่างเท่
สุดคะเนโชคพาชะตาเอ๋ย
ได้กินฟรีวลีฝึกมินึกเลย
สุขเสบยกับรสนุ่ม มุมกาแฟ

Soul Searcher
Inspired to write 5/12/2017

 

“มุมของเรา ๑”

จิบกาแฟอีกครั้งหลังบ่ายคล้อย
บรรจงค่อยยกดื่มลืมสิ่งแย่
โลกหมุนเวียนเปลี่ยนขั้วมากตัวแปร
บ้างยากแก้คืนกลับคล้ายอับจน

รู้ทั้งรู้โลกเราคละเคล้าสิ้น
ยังถวิลครวญคร่ำถามเหตุผล
ยากวัดหาค่าใดในตัวคน
แม้ตัวตนของเราเกินเข้าใจ

จิบกาแฟยามเย็นเห็นบางสิ่ง
แท้เรื่องจริงคือฉันนั้นอ่อนไหว
จับอารมณ์มิทันเหตุผันไว
จะโทษใครกันเล่าเข้ากับตัว

หยุดกาแฟแก่เข้มที่เต็มรส
ลืมสิ้นหมดกงเกวียนที่เวียนหัว
ลบอารมณ์หม่นเศร้าที่เรากลัว
เผยยิ้มยั่วท้าทายให้กับมัน

กาแฟหยดสุดท้ายในถ้วยนี้
จะเปลี่ยนสีสดใสไต่ความฝัน
นิ้วนางเรียวกลึงแน่นแท่นพู่กัน
กระดาษนั้นขอสื่อลงมือโซล

 

V
V
V
V

  อาร๊าย!!!ใครเลี้ยงคุณ

(ขอต่อกลอนต้นฉบับของตัวเองเด้อ อันที่แล้วทิ้งให้คุณโซลมาต่อน่ะ  )


“มุมของเรา ๑”

จิบกาแฟอีกครั้งหลังบ่ายคล้อย
บรรจงค่อยยกดื่มลืมสิ่งแย่
โลกหมุนเวียนเปลี่ยนขั้วมากตัวแปร
บ้างยากแก้คืนกลับคล้ายอับจน

รู้ทั้งรู้โลกเราคละเคล้าสิ้น
ยังถวิลครวญคร่ำถามเหตุผล
ยากวัดหาค่าใดในตัวคน
แม้ตัวตนของเราเกินเข้าใจ

จิบกาแฟยามเย็นเห็นบางสิ่ง
แท้เรื่องจริงคือฉันนั้นอ่อนไหว
จับอารมณ์มิทันเหตุผันไว
จะโทษใครกันเล่าเข้ากับตัว

หยุดกาแฟแก่เข้มที่เต็มรส
ลืมสิ้นหมดกงเกวียนที่เวียนหัว
ลบอารมณ์หม่นเศร้าที่เรากลัว
เผยยิ้มยั่วท้าทายให้กับมัน

กาแฟหยดสุดท้ายในถ้วยนี้
หมดเวลานาทีที่มุมฝัน
เก็บรู้สึกเย็นเฉียบแสนเงียบงัน
รอประจันอีกครั้งยังพรุ่งนี้

 

“มุมกาแฟ มุมของเรา ๒”

 

กว่าจะบ่ายอีกครั้งช่างหน่วงหนัก
กว่าจะพักสักหนแทบรนหนี
กว่าจะดื่มกาแฟแค่นาที
ก็ป่านนี้จวนค่ำตามอีกวัน

มีหลายหลากเรื่องราวที่เราพบ
ย่อมประสบบ่อยได้ให้หวาดหวั่น
กระทบใจไปหน่อยค่อยว่ากัน
เพียงแค่กั้นจินตนาบางคราคราว

จิบกาแฟพักผ่อนตอนว่างว่าง
ก็มีบ้างคิดเตลิดเกิดดำขาว
ร้อยสาระกระทบมานพันเรื่องราว
ใจก็ร้าวรอแยกจะแหลกลาญ

จิบกาแฟ/รดใจให้ล้างฝุ่น
ที่คุกรุ่นเชื้อไฟให้ข้ามผ่าน
ดับอารมณ์ข่มใจไม่ขุ่นนาน
แล้วเบิกบานกับคู่ผู้เคียงใจ

หมั่นสบตาส่งใจไปใกล้ชิด
รักสนิทเช่นเดิมเพิ่มรสใหม่
มุมของเราเท่านี้มิมีใคร
เธอฉันไงกาแฟแค่สองเรา

 

ดาว คนรักกาแฟ

...อ้าวงั้นผมก็ไม่ต้องเลี้ยงคืนแล้วสิ
ดีดี ครับ กำลังอยู่ในโหมดประหยัดพอดี...แหะแหะ