..ช้าช้า..(ใช้ชีวิต)

สายลมพัดโบกโบยผิวโหยแห้ง
ฤดูแล้งมาเยือนแล้วเพื่อนฉัน
ความรู้สึกมีไหมให้เหมือนกัน
เช้าเช้านั้นหมอกเห็นเริ่มเย็นลง

จิบน้ำชากาแฟดื่มแต่เช้า
เร็วเร็วเข้าลวกลิ้นยกรินส่ง
รีบอาบน้ำแต่งตัวหัวยังคง
ม้วนอยู่ยงอย่างนั้นแต่วานซืน

นาฬิกามองไปเดินไวนัก
คดข้าวตักเรี่ยราดหกดาษดื่น
ใส่ถุงร้อนเปิดปากมากเทคืน
หยิบจับลื่นทัพพีร้อนที่มือ

โยนห่อข้าวลงเบาะก็เพราะว่าง
ไม่ต้องจ้างบางคนงานล้นถือ
เพียงลำพังชีวาสู้หารือ
มิต้องยื้อจิตใครให้ร่วมทาง

เท่าที่มีอยู่เคียงพอเพียงสุข
มิเคยทุกข์อับจนถึงหม่นหมาง
แม้บางคราวล้าถอยแค่ปล่อยวาง
มิเงื้อง้างโพยภัยมาใส่ตน

แต่ก็มีหงอยเหงาทรวงเปล่าเปลี่ยว
บางทางเทียวฟันฝ่าเมฆฟ้าฝน
เพียงสายลมสมมุติประดุจคน
คอยพร่ำบ่นชีวาช้าช้าเดิน.

พิณจันทร์
๑๔ ตุลาคม ๒๕๖๑

คนอยู่ดอยก็เหงากับเขาบ้าง
มันก็ช่างแสนสูงฝูงนกเหิน
จะไปเมืองนั้นหนาเราต้องเดิน
ต้องเผชิญการปวดแข้งแสนเมื่อยนอน

ก็ต้องช้าถ้าเร็วก็ไม่ยาก
เดินไปถากตัดไม้ใช้เป็นขอน
กลิ้งลงดอยขี่ไปให้อาทร
และแน่นอนอันตรายไม่สู้ดี

แต่ตีกระดานขึ้นขี่นี้ใช้ได้
ไถลไปลงดอยไม่ถอยหนี
กลิ้งลงภูอู้ฮูสนุกดี
คิดเข้าทีใช้ไหมความคิดเรา

แต่เอาเถอะช้าช้าไปกันดีกว่า
กว่าตกผาคอหักให้คนเผา
เดินชมนกชมไม้ไพรลำเนา
กว่าจะถึงเมืองนั้นเล่าก็เกือบวัน