@..แหกค่ายมาถาม..@

เพราะคิดถึงจึ่งย้อนมาอ้อนถาม
เนิ่นนานยามห่างหายมิกลายใกล้
หน้าที่ทางสุดตาอยู่ป่าไพร
มิมีใครถามข่าวถึงคราวจร

ก็เพราะอดมิไหวจึงให้กลับ
ค่ำคืนหลับจวนรุ่งเก็บมุ้งหมอน
แหงนมองฟ้าหาดาวสุดร้าวรอน
ดาวคงนอนหลับฝันลืมจันทร์พิณ

แม้นคิดถึงก็คงดั่งหลงป่า
สายลมพาพัดหายสลายสิ้น
จะมีหรือมืออุ่นเคยหนุนจินต์
ร้อยเรียงรินกระซิบหยาดหยิบคำ

มิอาจอ้างหน้าที่มากมีถม
เพียงสร้างสมมิถอยคนต้อยต่ำ
บางล้มลุกคลุกตัวหัวคะมำ
หน้าที่ทำอีกทางจันทร์ข้างแรม

เพราะความหลังฝังจิตให้คิดถึง
คำซึ้งซึ้งก่อนชี้พาทีแถม
สอนมิจำนั่นหนาขอลาแจม
หยิกหยอกแย้มแสร้งย้ำได้คำงาม

เพราะคิดถึงจึงครวญคำหวนไห้
มีบ้างไหมห่วงหาย้อนมาถาม
ลืมแล้วหรือจันทร์น้อยเคลื่อนคล้อยตาม
คิดคำหวามหวานเรียงอยู่เคียงดาว

พิณจันทร์
๕ พฤษภาคม ๒๕๖๒

..แวะเวียนมาบ่อยบ่อยพลอยสนุก
เย็นวันศุกร์ทุกครามาส่งข่าว
รออ่านบทกลอนแก้วที่แพรวพราว
ช่วยโน้มน้าวความฝันอันเสรี
..แหกค่ายมาร่ายพจน์แสนสดชื่น
ยามหลับตื่นยิ้มกันฉันน้องพี่
ภารกิจปล่อยวางในบางที
ขานวจีลำนำกลอนตอนกลับมา

 

อ่านบทกลอนเพื่อนฉันในวันนี้
สุขฤดียิ่งนักบุญรักษา
กลอนมิเคยห่างหายจากสายตา
สุขอุราได้เห็นเป็นเนืองนิจ

ขอขอบคุณหนึ่งเพื่อนในเรือนศิลป์
เขียนกลอนรินรับเพื่อนเรือนสถิตย์
มาคล้องใจให้เพื่อนอยู่เรือนชิด
ดุจดั่งมิตรร้อยเพื่อนผูกเรือนกลอน
 
ขอบคุณจ้า
 

 

อายุเกินครึ่งร้อย ชะ..หน๋อยแน่
หมายว่าแก่ แน่นอน คุยก่อนไหม
หมายว่าแก่ แนมเหน็บมันเจ็บใจ
มาไวไวหยุดยั้ง ฟังอธิบาย

แค่อายุ จุให้นับได้มาก
มิลำบากแบกหามแค่ความหมาย
ด้วยบุญมีวาสนาถึงย่ายาย
แค่ผมลายดอกเลา เขานิยม

 

ก็มิอ้างดอกหนาเวลาน้อย
ยามเคลื่อนคล้อยจากลางานถาถม
ด้วยบางอย่างต้องยอมกายจ่อมจม
หวังสะสมยามได้หาไม่มี

อีกภาระแทนคุณสิ้นบุญแล้ว
ร่มไทรแก้วลับร่างแม่นางศรี
กว่าจะหวนคืนเยือนเรือนกวี
ดวงฤดีสร้างสม ปฐมเดิน

ต้องเตาะแตะแปะใจอ่านไปทั่ว
ต้องซ่อนตัวถ้อยศิลป์กวินเขิน
มิสรวญเสเฮฮาอุราเมิน
งานพะเนินสะสางมิต่างกัน

ต้องเสาะหากลอนเก่าคอยเฝ้าอ่าน
ทั้งเดินผ่านก็มองจดจ้องนั่น
หากแต่ใจนี่หนอก็สำคัญ
จวบถึงวันเขียนมาล้าเหลือเกิน

 
พิณจันทร์
(ขอขอบคุณทุกๆท่านค่ะ)

ห้องนี้เล่นตัวเลขขอเบรคละ
ไปแล้วนะเราสาวน้อยแม่ร้อยชั่ง
เล่นครึ่งร้อยเกินไปดูใหญ่จัง
กระต่ายนั่งรับไปให้หมดเลย