★ สบตาจันทร์ ★
ยามคืนค่ำพร่ำมาพาหงอยเหงา
มีเพียงเงาเคียงข้างมิห่างหาย
พลิ้วลมจัดพัดผ่านสะท้านกาย
ราวดั่งคล้ายคมมีดกรีดเนื้อใน
ยินขลุ่ยแว่วแผ่วเสียงเพียงครวญคร่ำ
เหมือนน้ำคำโหยหาคราหมองไหม้
อาทิตย์ดับลับแล้วหลังแนวไพร
พร้อมกับใจเขานั้นพลันลางเลือน
ฤทัยหนออ้อนอ้อดั่งล้อเล่น
สุดหนาวเน้นเหน็บจำถูกย้ำเหมือน
ไยตัวเราเศร้าตรมระทมเยือน
ให้คล้อยเคลื่อนแสนล้าน้ำตานอง
กลบความเจ็บเก็บบ่มถมให้ลึก
ปิดผนึกเอาไว้ใต้ความหมอง
ลืมความสุขทุกเสี้ยวที่เกี่ยวดอง
แล้วนั่งมองเหม่อฟ้าสบตาจันทร์
หนึ่งโสม
๒๗.๑๒.๒๕๕๖
