~...เหมือนเดิม...~
ทุกค่ำคืนห้วงจิตฉันคิดถึง
ห้วงคำนึงถึงเธอมิเผลอไผล
เคียงห้วงฝันนั้นเยือนสู่เรือนใจ
ดั่งอยู่ในครองเรือนเสมือนจริง
ตื่นแต่เช้าดูแลเป็นแม่บ้าน
ค่ำคืนผ่านงานผ่องคือน้องหญิง
กาแฟเช้าเราสองปองระวิง
เอนกายพิงอิงดื่มมิลืมเลย
หากมิอิ่มลิ้มรสมิอดหมาย
เพียงแต่ชายนั้นขอมิรอเฉย
ทั้งข้าวปลาอาหารสำราญเคย
อิ่มนอนเกยอีกหนมิบ่นนำ
ถึงเวลาทำงานออกบ้านห่าง
จุมพิศปรางต่างปองประคองขำ
หากอ้อนออดกอดไว้และให้จำ
ถึงคืนค่ำจำไว้และให้รอ
เมื่อชายไปทำงานเรือนชานผ่อง
หน้าที่ปองครองครัวถ้วนทั่วต่อ
อาหารเย็นเป็นหวานประสานคอ
และมิท้อรอชายเคียงกายนอน
นั่งนอกชานหวานในหัวใจเปี่ยม
ดั่งขวัญเรียมเตรียมหอเคล้าคลอหมอน
นั่งคอยทางสว่างแล้วแก้วลาคอน
ตะวันจรถึงเช้า..เหงาเหมือนจริง....เฮ้อ!
~พิณจันทร์~
