กลอนของฉันนั้นซื่ออย่าถือสา
อาจปากหมาพาจนคนผลักไส
มิได้เป็นกลอนสุภาพซาบซึ้งใจ
มีอะไรก็บ่นว่าประสากลอน
กลายเป็นกลอนขี้บ่นของคนแก่
ที่ปรวนแปรตามวัยไม่หยุดหย่อน
ชีวิตที่เป็นไปไม่แน่นอน
มีทุกข์ร้อนเพ้อพร่ำรำพึงรำพัน
กลอนจึงเป็นบทกลอนสะท้อนชีวิต
อาจถูกผิดไปบ้างอย่างตัวฉัน
จะมีใครคิดต่างก็ช่างมัน
แค่เธอนั้นมาต่อกลอนก็ชื่นใจ
