จับกิ่งโน้น โผมา จับกิ่งนี้
กระโดดที หัวส่าย มองซ้ายขวา
อีกตัวผิน บินวน ต้นชบา
สำรวจง่า กิ่งกรัง ทำรังตน

สูงจากพื้น สุดมือ เอื้อมยื้อได้
ครึ้มร่มไม้ ใบบัง กั้งฟ้าฝน
อำพรางหน้า ตาหู ของผู้คน
พอผ่านพ้น สัตว์น้อย ใหญ่คอยกวน

ใกล้ขอบเขต เศษพง ดงหญ้าหยาบ
ปากจิกคาบ ขยับ บินกลับสวน
สานก่อล่าง สร้างรัง หวังว่าจวน
ตัวเมียด่วน ออกไข่ ได้ทันการณ์

ใกล้คูคลอง หนองบึง ถึงห้วงน้ำ
ใกล้หว่านดำ ทำนา แหล่งอาหาร
ใกล้คนแก่ กอปรกิจ จิตสุนทร์ทาน
ใกล้ลูกหลาน  ท่านเยี่ยม เปี่ยมใบบุญ

ไม้แห้งกาง ขวางขัด รัดด้วยหญ้า
เรียวใบคา แห้งสด ขดวงหมุน
สลับชอน นอนตั้ง หลังอรุณ
ท่ามแดดอุ่น ร้อนไอ ไร้ปรานี

พละลำ กำลัง ชั่งน้อยนิด
สองวันติด ทำได้ หนึ่งในสี่
กี่วันนะ จะเสร็จ สรรพสักที
เอาอย่างนี้ หอบฟาง วางให้เลย

 

รพีกาญจน์

หรือมันอยากสร้างเองกระเตงช่วย
ไม่ชอบด้วยยืนจ้องตามองเฉย
คงคิดว่ามนุษย์สุดแสนเชย
ไม่เอื้อนเอ่ยสักคำช่วยทำไม

เก็บเมตตาการุญของคุณเถิด
ฉันแรกเกิดก่อนนอนแม่สอนให้
หากมักง่ายพับปีกหยุดจิกไช
อีกหน่อยทำอะไรจะไม่เป็น

โบยบินร่อนลงโคนต้นฉำฉา
ฉีกใบหญ้าเว้าแหว่งแต่งรังเห็น
คาบปุยฝ้ายรองพื้นกันชื้นเย็น
เกรงฝนสาดกระเซ็นเน้นหนาบน

ไม่หยุดยั้งรั้งรอสืบต่อเนื่อง
เหนื่อยซึมเซื่องเกาะไม้ไซ้ปีกขน
คู่กระพือพรับพรับวับหมุนวน
คงเช่นคนร่ายรำเริงทำนอง

ดูโดยรอบขอบในใกล้แล้วเสร็จ
เบ็ดเตล็ดปรับเพียงพื้นหอห้อง
คอยรอฤกษ์เบิกดีฟ้าสีทอง
เฉลิมฉลองสุขสันต์วันวิวาห์

นกทั้งคู่อยู่สุขสุขตามเขา
คิดถึงเรานำเปรียบเทียบสิงสา
บุญแท้หนอก่อร่างสร้างตัวมา
ตราบชราพอกินก็ยินดี

รพีกาญจน์