' ใครบอกเธอ ..อุษณีย์''
....
''อุษณีย์''ปีนี้เรียนต่อไหน?
ฉันช่วยแม่ขนไข่หิ้วไปขาย
จริงหรือนั่น..มันช่างน่าเสียดาย
เธอเรียนเก่งจะตาย..อุษณีย์
..
ทำไงละ."วรรณลพ "เราจนมาก
ตั้งหลายปากหลายท้องต้องอิ่มหมี
น้องสามคนกำลังกินเก่งพอดี
เราเป็นพี่ต้องสละสุขส่วนตัว
..
แต่บ้านเธอฐานะดีฉันพอรู้
ออกเงินกู้โรงสีดั่งเจ้าสัว
พ่อเธอนะยิ่งใหญ่ใครก็กลัว
มีลูกน้องถวายหัวทั่วทุกทิศ
..
แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมิเคยรู้
พ่อเจ้าชู้แม่ช้ำใจใครถูกผิด
เราเบื่อเล่าเบื่อพูดเบื่อจะคิด
ทะเลาะกันเป็นนิจเหนื่อยหัวใจ
..
เราเหมือนตัวคนเดียวเปล่าเปลี่วนัก
ครอบครัวเหมือนสูงศักดิ์เหมือนรักใคร่
เป็นเพียงภาพลวงตาเธอจำไว้
ลึกเข้าไปไร้สุขทุกข์ระทม
...
มีเงินทองท่วมบ้านทรมานจิต
เราอยากมีชีวิตที่สุขสม
เพียงแม่พ่อรักกัน..ฝันลมลม
บ้านของเราเหมือนจม..อเวจี
..
ครอบครัวเธอ..ไม่เคยเลยกินอิ่ม
ครอบครัวเรา...ไม่เคยลิ้มรสสุขี
ทุกทุกสิ่งสุขในใจ..สุขในนี้
ไร้ศักดิ์ศรี...กระต๊อบเก่าเราก็ยอม
..
เราคิดว่าคนมีเงิน..จะไม่ทุกข์สะอีก.''วรรณลพ ''
