กดช้ำตรมขมขื่นสะอื้นอก
เก็บวิตกสำแดงแรงหมองไหม้
กั้นด้วยกาบอาบอิ่มยิ้มพิไล
แสร้งเฉไฉทะเล้นคงเช่นเคย

รื่นหัวร่อต่อหน้าถ้าลับหลัง
เศร้าประดังเซทรุดผุดออกเผย
หมดภาคภูมิฟูมฟายคล้ายกะเทย
พุทโธ่เอ๋ยเจ็บได้ไยต้องจำ

รักโบยบินสิ้นเยื่อมิเหลือร่าง
โอดครวญครางหงอยเหงาเช้าจดค่ำ
รักทำไมใจจืดใจมืดดำ
ควรน้อมนำธัมมะประโลมตน

ที่ผ่านมาว่าบทคืนชดใช้
กรรมแต่ใดตามติดอดีตหน
เราได้พบได้อยู่คู่บัดดล
ก็มิพ้นจำพรากเอ่ยจากลา

เมื่อพลังยังมีและชีวิต
ถูกหรือผิดขาดเกินสู้เดินหน้า
สลัดท้อชลอถอยคอยเวลา
แสวงหาความจริงละสิ่งทราม

เริ่มรับจ้างร่างแบกแลกอาหาร
เพื่อนพ้องพานสลอนป้อนคำถาม
ตอบร่มเย็นเป็นสุขทุกโมงยาม
ส่วนหญิงงามเคยปลื้ม...ลืมเธอแล้ว

รพีกาญจน์

ปลอบตัวเองก็เป็น อิอิ