“แม้เพียงใกล้ไม่ถึง..ซึ่งใจเธอ”

มองเธออยู่ตรงนี้ที่ใกล้ใกล้
แสงตะวันกระทบไหล่ไล้ดวงหน้า
ปลายผมอ่อนพลิ้วไหวคล้ายมายา
หากดวงตาเฉยเมยเลยอย่างไร

มีบางอย่างตั้งไว้ใคร่อยากถาม
ดวงหน้างามนัยน์นิ่งคิดสิ่งไหน
เธอกำลังรำพึงคิดถึงใคร
กมลเธอลอยไกลถึงไหนกัน

ความคิดเธออย่างไรใคร่อยากรู้
แม้ใกล้อยู่เหมือนห่างดั่งฟ้ากั้น
เธอจะมองมาไหมในสักวัน
สบตาฉันตอบด้วยช่วยปรานี

ชั่วขณะนาทีที่เคลื่อนไหว
เสียงเธอถอนหายใจคล้ายเริ่มถี่
แววตาหม่นเฉยชาซ่อนท่าที
ไร้วจีใดเลยจะเปรยความ

ทุกจังหวะสายลมพรมปลายผม
ฉันเผยอเผลอชมเกินข่มห้าม
ใบหน้าเหงาเบาบางช่างงดงาม
ฉันอยากถาม..บางอย่าง..ที่ตั้งใจ

เธอยังอยู่ตรงนี้ที่ข้างข้าง
หากเหมือนห่างเกินชิดสนิทได้
มิกล้าเอ่ยเปรยถามความอันใด
“แม้เพียงใกล้ไม่ถึง..ซึ่งใจเธอ”

พิณนรี

	ผู้เขียน	หัวข้อ: “แม้เพียงใกล้ไม่ถึง..ซึ่งใจเธอ” (อ่าน 11894 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้