ปากไม่สิ้นกลิ่นนมอมทอฟฟี
แน่ะราวีข้ามรุ่นชกคุณปู่
เจอแส้หยาบดาบจ่อเดี๋ยวก็รู้
กำเดาฟู่เช็ดดังว่ารังแก

ยังหละอ่อนด่อนแด่นไร้เดียงสา
สูงร้อยห้าสิบเซนก้นต่ำแต้
คนล้อมหน้าล้อมหลังระวังแจ
เดินขาแปส่งยิ้มแย้มยิงฟัน

เล่นข้าวของต้องใจให้หัวเราะ
ปากชมเปาะปรบมือฮือสนั่น
แค่บ้องไฟขึ้นฟ้าฟ่อพ่นควัน
สูงสิบชั้นร้อยเมตรเศษข้อมือ

ประกาศปักศักดาท้าเหยงเหยง
ประลองเพลงสักทีดีไหมหือ
ให้โด่งดังทั้งโลกเขาร่ำลือ
ว่าใครคือเทียมแท้แพ้ชนะ

ข้าชักจะอดรนทนไม่ไหว
เด็กอะไรไม่เคยพบไม่เคยปะ
ไร้ศีลธรรมสัมมาคารวะ
ชะชิชะปากพล่อยท้าต่อยตี

ข้าเตือนแล้วเตือนเล่าถ้าเจ้ารั้น
เตือนครบพันจะส่งลงเมืองผี
จุดบ้องไฟใหญ่น้อยปล่อยทันที
ทั่วธานีงดงามอร่ามตา

 

รพีกาญจน์